4 lipca 1926 roku, w czasie obchodów dnia partii NSDAP w Weimarze postanowiono, aby odrestaurować upadającą organizację młodzieży Jungenbund - a także zmienić jej nazwę na Hitlerjugend (HJ). Oficjalna nazwa: Hitler-Jugend, Bund Deutscher Arbeiter-Jugend (HJ, Związek Niemieckiej Młodzieży Robotniczej), została podsunięta przez Juliusa Streichera. Na wniosek Hitlera, szef referatu młodzieżowego NSDAP, Kurt Gruber, został mianowany głową nowej organizacji z tytułem "Referent der Jugendfragen". Gruber wprowadził szereg przepisów i regulaminów HJ; m. innymi dotyczących zasad umundurowania, składek (4 fenigi miesięcznie) itp. W początkowym okresie - kiedy to NSDAP oraz HJ nie śmierdziały groszem - członkowie HJ mieli obowiązek uczestniczenia w akcjach zbierania funduszy na organizacje - podczas najróżniejszych zjazdów, zebrań, wydarzeń czy uroczystości partyjnych. Z biegiem czasu, kiedy partia zyskała solidniejsze podstawy finansowe, mogła przeznaczyć więcej funduszy na działalność werbunkowo-propagandowa HJ.

W 1928 roku, Gruber zreorganizował HJ, dodając do organizacji Jungvolk, zrzeszające chłopców w wieku od 10 do 14 lat, a wkrótce potem, Bund Deutscher Madel (BDM) - zrzeszające dziewczęta. Głównym jednak celem HJ było masowe zrzeszenie chłopców w wieku 14-18 lat. Mimo niewątpliwych sukcesów organizacyjnych, pozycja Grubera została zagrożona - głównie za sprawa młodego, pochodzącego z dystyngowanej pruskiej rodziny, Baldura von Schiracha. Matka Baldura była z pochodzenia Amerykanką, ojciec - zawodowym wojskowym. Baldur von Schirach wstąpił do NSDAP w wieku 18 lat i niezwłocznie zwrócił uwagę Hitlera i jego elity. Hitler uznał, ze rozgałęzione koneksje rodziny von Schirach mogą zapewnić mu dostęp do starej arystokracji niemieckiej a co za tym idzie, pogłębić kontakty polityczne i uzyskać nowe źródła funduszów dla celów partyjnych. W lipcu 1928 roku, von Schirach został przywódcą Związku Studentów NSDAP w Monachium - i potraktował ten awans jako krok w kierunku uzyskania stanowiska przywódcy HJ. Gruber wyczuwał zakusy ambitnego Baldura, ale uważał, ze jego dotychczasowe sukcesy w HJ w pełni go zabezpieczą. Jego ocena sytuacji była jednak błędna. W ciągu 1929 roku, pełen zapału von Schirach ponownie zreorganizował HJ.

W regulaminie organizacji, opublikowanym 23 kwietnia, zostało utwierdzone ścisłe powiązanie pomiędzy HJ i NSDAP. Od tego dnia dzieci członków NSDAP mogły należeć wyłącznie do HJ. Kurt Gruber miał do tego pewne zastrzeżenia - ale partia orzekła, ze wytyczne von Schiracha są właściwe i prowadza do wzmocnienia powiązania pomiędzy NSDAP a jej członkami. Tego samego miesiąca partia oświadczyła, ze HJ jest jedyną organizacją młodzieżowa popieraną przez NSDAP. HJ rozpoczęło aktywną kampanie rekrutacyjną i tak np. w marcu 1930 r. w Berlinie odbył się zjazd narodowy HJ, pod hasłem Vom Wiederstand zum Angriff (od oporu do ataku). Podjazdowa walka o stołek szefa HJ trwała nadal. Gruber był popierany przez jednego z przywódców SA, von Schirach znalazł poparcie w osobie Hitlera i Ernsta Rohma. Ten ostatni chciał aby HJ zostało bezpośrednio podporządkowane SA. W kwietniu 1931 r. Hitler wyraził na to zgodę. Na dodatek, szeregi HJ były wciąż niewielkie co spowodowało, ze von Schirach zaczął krytykować metody kierowania organizacją przez Grubera. Gruber miał problem.

Polityczna walka z von Schirachem i Rohmem, popieranymi na dodatek przez Hitlera, nie dawała większych szans na sukces. w październiku 1931 r. Kurt Gruber zrezygnował z pełnienia funkcji Reichsfuehrer der HJ. Jego pozycje objął Adrian Theodor von Rentelen - ale na krotki okres czasu, do czerwca 1932 r. W międzyczasie, zręczny von Schirach przeprowadził czystkę w szeregach przywódców HJ, usuwając wszystkich popleczników Grubera. 16 czerwca 1932 r., Baldur von Schirach został wybrany nowym przywódcą HJ. W latach 1933 - 1939 nastąpił gwałtowny wzrost szeregów HJ. Każdy rok działalności miał swoje hasło przewodnie i tak np. rok 1934 był "rokiem nauki", rok 1935 był "rokiem kultury fizycznej", rok 1939 - "rokiem zdrowia". 25 marca 1939 r. wprowadzono w życie przepis o obowiązkowym członkostwie młodzieży w HJ i BDM. Niestosowanie się do tego przepisu mogło spowodować pozbawienie praw rodzicielskich i umieszczenie dzieci w sierocińcach. Dodatkowo, przepis ten zmuszał istniejące w Rzeszy młodzieżowe organizacje katolickie do połączenia się z HJ.

W grudniu 1939 roku, von Schirach - za pozwoleniem Hitlera - wstąpił w szeregi Wehrmachtu. Jego stanowisko Reichsjugendfuehrera zostało objęte przez Artura Axmanna. W czasie kampanii francuskiej, von Schirach służył w szeregach dywizji Grossdeutschland, awansując z kaprala na porucznika. Został także odznaczony Krzyżem Żelaznym. Po zakończeniu kampanii, Baldur powrócił do Berlina. Z uwagi na jego wiek (około czterdziestki) nie za bardzo pasował na szefa organizacji młodzieżowej. W sierpniu 1940 roku otrzymał wiec nominacje na stanowisko "inspektora" HJ, a wkrótce, w nagrodę za zasługi lat poprzednich, został Gauleiterem Wiednia. 3 lutego 1940 roku, władze HJ ogłosiły Plan Służby Wojennej HJ, który m. innymi zawierał: - obowiązek działalności kulturalnej w szpitalach, fabrykach, placówkach wojskowych itp. - obowiązek ćwiczeń fizycznych co najmniej dwie godziny w tygodniu - obowiązek ćwiczeń wojskowych dla chłopców (manewry, znajomość broni, strzelnica), - szkolenie polityczne, szkolenie nowych aktywistów - szkolenie w pierwszej pomocy medycznej dla dziewcząt BDM, szkolenie przeciwlotnicze, udział w zbiorkach na pomoc zimowa i pomoc dla frontu. W wielu krajach Europy Zachodniej, członkowie HJ zostali zaangażowani w organach administracyjnych okupanta.

Także, aby podnieść dyscyplinę wśród młodzieży, nowe przepisy policyjne wprowadzone w marcu 1940 roku zakazywały konsumpcji alkoholu, palenia w miejscach publicznych, chodzenia do kina po 9 wieczorem itp. Od 1941 roku, członkostwo HJ przestało wzrastać. Przyczyna tego stanu było coraz częstsze powoływanie młodzieży do wojska, oraz zwiększające się ofiary powodowane narastającym bombardowaniem terytorium Rzeszy przez lotnictwo Aliantów. Rok 1942 był ostatnim względnie "spokojnym" rokiem dla członków HJ - "spokojnym" w sensie, że członkowie HJ i BDM nie uczestniczyli bezpośrednio w działaniach militarnych. Ale straty w szeregach były widoczne: w trakcie tego roku zginęło prawie 16 tysięcy młodych aktywistów HJ - głównie z powodu nalotów lotniczych. Ponad 600 tysięcy chłopców z HJ i prawie półtora miliona dziewcząt z BDM uczestniczyło w pomocy przy żniwach. Od 1942 roku, HJ zorganizowała tzw. W-E Lager. Były to specjalne wojskowe obozy treningowe, z programami trwającymi 3 tygodnie.

Pod koniec 1942 r. Wehrmacht i SS prowadziły ponad 160 takich obozów. Od początku 1943 roku, członkowie HJ otrzymali rozkazy stawienia się do pomocniczej służby wojskowej. W połowie roku, tysiące starszych członków HJ służyło jako Flakhelfers, w jednostkach przeciwlotniczych zlokalizowanych na terenie całej Rzeszy. Działalność typu rekreacyjnego jak obozy, marsze, zawody sportowe została mocno ograniczona kosztem coraz większego zaangażowania HJ w szkolenie czysto wojskowe. Podczas roku 1944, zdecydowana większość młodszych członków HJ została zorganizowana do masowego kopania rowów przeciwczołgowych i różnych umocnień ziemnych na obu frontach: wschodnim i zachodnim. Koncepcje wykorzystania młodzieży HJ były często wariackie; np. na jesieni 1944 roku, Goering zaproponował szkolenie HJ na pilotów myśliwców odrzutowych Heinkel He-162 Salamander-Volksjager. Panująca sytuacja wewnętrzna zaczęła powodować także różnego rodzaju fermenty w karnych dotąd szeregach HJ; w niektórych rejonach powstawały grupy rozgoryczonych nieletnich krytykujących NSDAP.

Pod koniec 1944 roku, przywództwo HJ oznajmiło pobór wszystkich pozostałych członków HJ, szczególnie z rocznika urodzonego w 1928 i 1929 roku. Jedna z pierwszych formacji bojowych zorganizowanych w styczniu 1945 roku z tego poboru, były HJ-Panzervernichtungs-Einheiten (formacje przeciwpancerne HJ). Ich członkowie otrzymali minimalne przeszkolenie. Chłopcy, często w wieku nie więcej jak 11 lat, byli pobieżnie zaznajamiani z Panzerfaust i niezwłocznie wysyłani na front. W marcu 1945 r. Martin Bormann zaproponował organizowanie Frauen-Batallionen złożonych z dziewcząt BDM. Na szczęście Reichsjugendfuehrer Axmann kategorycznie sprzeciwił się temu zamierzeniu. Wielu członków HJ wzięło udział w obronie Berlina, Wrocławia, Gdańska, Królewca. Oddział 5000 członków HJ przez pięć dni broniło mostu Pichelsdorf w Berlinie. Tylko 500 z nich ocalało. Wielu młodych żołnierzy HJ walczyło z zaciekłą determinacją, zdecydowana większość z nich poległa na polu bitwy. Po ukończeniu działań wojennych, władze Aliantów przeanalizowały profile i działalność wielu niemieckich organizacji - w tym organizacji młodzieżowych, włącznie z HJ. Zostało zadecydowane, ze Hitlerjugend nie było organizacją o charakterze przestępczo-kryminalnym, ale jako że mieściło się w strukturze systemu nazistowskiego - zostało oficjalnie rozwiązane przez Aliantow. dodaj komentarz »