Kriegsmarine to nazwa niemieckiej marynarki wojennej. Do 21 maja 1935 r. nosiła nazwę Reichsmarin. Na mocy traktatu wersalskiego w 1919 r jej siła została znacznie ograniczona, lecz wskutek stosowania różnych wybiegów była stale modernizowana. Od 1928 r naczelnym dowódcą Reichsmarine i od 1935 r Kriegsmarine był Erich Raeder, od końca stycznia 1943 r Karl Donitz, a w maju 1945 r krótko Hans Georg von Friedeburg. Na mocy zawartej 18 czerwca 1935 r. niemiecko-brytyjskiej umowy morskiej ustalono, że flota niemiecka nie przekroczy nigdy większego tonażu niż 35% sił morskich państw Wspólnoty Brytyjskiej.

Układ ten Hitler wypowiedział w kwietniu 1939 r . W chwili wybuchu wojny Kriegsmarine posiadała 2 nowoczesne pancerniki, oraz 2 stare typu Deutschland, a także 1 ciężki i 5 lekkich krążowników, 21 niszczycieli, 12 torpedowców, 57 okrętów podwodnych, biorąc pod uwagę tonaż wymienionych klas okrętów, niemieckie siły morskie były ponad 5-krotnie słabsze od brytyjskich, prawie 5-krotnie słabsze od amerykańskich, 3,5-krotnie słabsze od japońskich, dwukrotnie słabsze od francuskich czy włoskich oraz porównywalne z radzieckimi. Zarządzony przez Hitlera w początkach 1939 r program budowy wielkiej floty oceanicznej tzw. Plan Z nie mógł już zostać zrealizowany. Od początku wojny znaczne sukcesy odnosiły niemieckie U-Boty, z których jeden wdarł się nawet do brytyjskiej bazy w Scapa Flow, gdzie zatopił pancernik Royal Oak.

Korsackie rajdy niemieckich okrętów nawodnych, w tym tak zwanych krążowników pomocniczych, nie przynosiły już takich rezultatów, a niekiedy kończyły się zatopieniem korsarza jak było w przypadku pancerników Admirał Graf Spee w grudniu 1939 r czy Bismarck w maju 1941 r. Zajęcie wybrzeży norweskich i francuskich w 1940 r stworzyło niemieckiej flocie podwodnej dogodne warunki wyjściowe do ataków na aliancką żeglugę handlową na Oceanie Atlantyckim. Mimo wielkich strat, zadawanych statkom Sprzymierzonych, w maju 1943 r U-Boty musiały jednak zostać wycofane z północnego Atlantyku, co oznaczało zwycięstwo aliantów w tak zwanej bitwie o Atlantyk. W latach 1944-1945 przewaga Sprzymierzonych na morzu i w powietrzu była na tyle duża, że Kriegsmarine musiała ograniczyć się do działań na niewielką skalę. Ostatnią większą operacją niemieckich sił morskich była ewakuacja ludności cywilnej z Zatoki Gdańskiej i Pomorza późną zimą i wiosną 1945 r.

autor wpisu
(15 znaków)

treść wpisu
(1000 znaków)

email

nie będzie widoczny na stronie