W celu przyśpieszenia prac nad nowym samochodem pancernym zlecono przeprowadzenie skuteczności wykorzystania podwozi wszystkich produkowanych do tej pory samochodów ciężarowych. W 1929 roku Urząd uzbrojenia zlecił skonstruowanie nowego typu samochodu pancernego. Do rywalizacji stanęły takie firmy jak Daimler-Benz AG z podwoziem G 3, zakłady Bussing-NAG z podwoziem G 31 oraz zakłady Magirusa z podwoziem M 206. Wszystkie te podwozia miały wiele podobnych rozwiązań konstrukcyjnych, a różniły się mało istotnymi rozwiązaniami technicznymi. W marcu 1931 roku Daimler-Benz przedstawił nową udoskonalona wersję podwozia o nazwie G4, którą 21 maja 1931 roku zmieniono na G 3a. Ostateczne prace konstrukcyjne zlecono firmom Daimler-Benz AG oraz Bussing-NAG.

Produkowane były trzech odmianach i tak SdKfz 231 uzbrojony był w działko Bordkanone 30, później w 2cm KwK 30 L/55 kalibru 20mm, zasilane z 10 nabojowych magazynków pudełkowych, wszystko chłodzone powietrzem. Dodatkowym uzbrojeniem samochodu był karabin maszynowy Dreyse MG 13 o kalibrze 7,92mm. Karabin ten umieszczony był w wieży pojazdu i zasilany był z magazynku pudełkowego o pojemności 25 naboi. Początkowo karabin umieszczony był po lewej stronie wieży, w późniejszych wersjach pojazdu został on przeniesiony na prawą stronę wieży. Prędkość maksymalna tego pojazdu wynosiła 70 km/h, a zasięg do 300 km. Kolejną wersją był SdKfz 232, który był identyczny z wcześniejszym modelem. Posiadał także antenę ramową a wyposażeniem radiowym pojazdu była radiostacja FuG Spr Ger "A". Ostatnią wersją tego samochodu pancernego był model SdKfz 263, który również identyczny był z wcześniejszymi opisywanymi modelami, lecz wyposażony został w radiostację o dalekim zasięgu i inną antenę. Kadłuby wszystkich tych samochodów zbudowane były z płyt pancernych o grubości od 8 do 14,5 cm ustawionych pod różnymi kątami.

Samochody pancerne typu SdKfz 231(6-Rad) zaliczały się do grupy ciężkich samochodów pancernych i przeznaczone były do prowadzenia rozpoznania oraz osłony innych jednostek. Przystosowane zostały do prowadzenia działań bojowych na drogach utwardzonych. W latach 1935-1940/1941 pojazdy te wchodziły w skład jednostek rozpoznawczych Wehrmachtu, Brały udział w kampanii francuskiej, oraz w operacji "Barbarossa". Jednak pierwszym sprawdzianem bojowym dla tych samochodów okazała się kampania w Polsce. Malowane były standardowym kolorem Panzer Grau, a oznaczenie przynależności państwowej malowano standardowo na kadłubach tych pojazdów. Oznaczenie dywizji malowane było żółtą farbą na przednim lewym błotniku samochodu, a oznaczenie taktyczne jednostek malowane były białą farbą na błotnikach. Numery rejestracyjne umieszczone były z tyłu na tylnych błotnikach natomiast z przodu mocowano je do zderzaka na środku pojazdu.

Dane techniczne

Masa bojowa	5700 kg, SdKfz 263- 6000 kg
Długość	5570 mm
Szerokość	1820 mm
Wysokość	2250 mm
Prześwit	270 mm
Prędkość maks. na drodze	65 do 32 km/h (podczas jazdy do tyłu prędkość wynosiła od 32 do 65 km/h)
Zasięg na drodze	300 km-podczas jazdy w terenie
Załoga	4 osoby, SdKfz 263- 5 osób
Grubość pancerza	8 do 14,5 cm
Uzbrojenie	działko KwK 30 L/55 kaliber 20mm, karabin maszynowy Dreyse MG 13 kaliber 7,92mm
Pokonywanie przeszkód wodnych	600 mm
Zużycie paliwa na 100 km	33 do 55 L- w terenie

autor wpisu
(15 znaków)

treść wpisu
(1000 znaków)

email

nie będzie widoczny na stronie