Niemcy po I wojnie światowej na mocy decyzji traktatu wersalskiego nie mogły posiadać czołgów. Politykom niemieckim udało się jednak ominąć ten zakaz. Znaleźli partnerów w Europie w postaci takich państw jak: ZSRR i Szwecja. Tam niemieckie firmy zbrojeniowe działały w ukryciu korzystając z firm szwedzkich i radzieckich. Budowane czołgi były przedstawiane jak traktory. W tym samym czasie w Niemczech Reichswera ćwiczyła ataki czołgowe dysponując atrapami z tektury napędzanymi rowerem, co jeszcze bardziej myliło obserwatorów Ligi Narodów. Gdy Adolf Hitler doszedł do władzy w Niemczech postanowił odrzucić zakazy traktatu wersalskiego. Potrzebował czołgów by dokonać podboju sąsiadów. Ruszył przemysł niemiecki od dawna szykowany na zbrojenia. Powstały nowe miejsca pracy, oraz hasło które już w połowie lat 30- tych znaczyło wiele – Armaty zamiast masła. Tak zaczęły powstawać pierwsze czołgi niemieckie: PzKpfw 1 i PZKpfw2.

Skrót PzKpfw- Oznaczał Panzerkampfwagen.

PzKpfw I- był czołgiem 2 osobowym który dla mistyfikacji produkowano jako ciągnik rolniczy. W uzbrojeniu Wehrmachtu od roku 1933. Czołg ten służył aż do roku 1941 . Jego uzbrojenie stanowiły dwa karabiny maszynowe MG 13(7, 92 mm). Według wielu ocen czołgi tego typu stanowiły w chwili wybuchu wojny ponad 40 % czołgów jakie posiadał Wehrmacht. Zasięg w terenie 115 km.

PzKpfw II- załoga składała się z 3 osób, była to rozwinięta wersja czołgu PzKpfw 1. W odróżnieniu od wersji nr 1 posiadał 20 milimetrowe działko oraz karabin maszynowy MG34. Produkowany był aż do roku 1944. Od roku 1942 czołgi tego typu były używane tylko do działań przeciwko partyzantom oraz do rozpoznania frontu. Zasięg w terenie wynosił do 125 km. Podczas walk o Berlin czołgów tych używano jako barykad przeciwko radzieckim czołgom. Postęp techniczny na frontach II wojny światowej między innymi kampania w Polsce wymusiła stworzenie kolejnych wersji czołgu .

Tak powstał czołg PzKpfw III- jak się miało okazać był to pierwszy czołg który produkowano seryjnie. Jego masowe zastosowanie przypadło na czas wybuchu wojny niemiecko- radzieckiej w roku 1941. Załoga składała się z 5 osób. Czołg był silnie uzbrojony w działo kalibru 37 mm oraz 3 karabiny maszynowe MG34. Na bazie tego czołgu powstało wiele udanych konstrukcji między innymi działo samobieżne Sturmgeschűtz III, które fińska armia używała jako podstawowe wyposażenie do roku 1967. Wersja J była najnowocześniejszym wozem bojowym w Wehrmachcie do czasu powstania czołgów typu Tygrys oraz Pantera.

PzKpfw IV- czołg wspierający działania piechoty na polu walki zadebiutował już we Wrześniu 1939 roku. Był uzbrojony w armatę kalibru 75 milimetrów oraz jeden karabin maszynowy MG34. Załoga liczyła 5 osób. Był wykorzystywany do niszczenia stanowisk piechoty oraz do niszczenia artylerii przeciwnika. Gdy Hitler planował inwazję na Wielką Brytanię(Operacja Selöwe- Lew Morski) czołgi tego typu były przystosowywane do przełamywania przeszkód wodnych. Gdy II wojna światowa zakończyła się, zdobyte czołgi wykorzystywało wiele armii na świecie. Wśród nich była armia izraelska która ostatni raz użyła tego typu czołgów podczas wojny sześciodniowej w roku 1967. Świadczy to o wyjątkowej żywotności tego pojazdu.

Niemcy stworzyli również lekkie wersje czołgu PzKpfw, przeznaczone do walk na pustyni . Wersja PzKpfw II F była przeznaczona właśnie do walk pustynnych. Maskowanie typowe do barw pustynnego piasku. Załogę stanowiły 3 osoby, działo 20 mm, karabin maszynowy 7,9 mm. Wozy tego typu choć ustępowały czołgom brytyjskim doskonale nadawały się do działań o charakterze osłonowym oraz pościgowym. Ich zasięg w terenie wynosił 125 km, zaś na drodze wzrastał do 190km. Czołgi tego typu walczyły w Afryce do 1943 roku gdy Alianci zajęli Tunezję.

PzKpfw IV w wersjach od D do F- początkowo miał za zadanie wspierać inne pojazdy w niszczeniu stanowisk obrony przeciwpancernej oraz piechoty. W niedługim czasie stał się jednym z podstawowych czołgów Wehrmachtu aż do końca II wojny światowej głównie przez swoją armatę kalibru 50 mm a następnie 75 mm oraz dwa karabiny maszynowe 7,9 mm. Był to czołg którego bały się załogi czołgów brytyjskich. Mogli oni spróbować zniszczyć PzKpfw IV, dopiero w odległości 500 metrów od celu.

PzKpfw V (Pantera)- była to odpowiedź III Rzeszy na pojawienie się na polach bitew frontu wschodniego czołgu T-34. Produkowany w zakładach MAN. Jego konstruktorem był Ferdynand Porsche- ten sam który stworzył czołg Tygrys, oraz samochody Porsche. Prototyp był gotowy pod koniec roku 1942 a pierwsze egzemplarze wprowadzono do służby już od początku 1943 roku. Pierwsze Pantery miały wiele wad – między innymi złe systemy chłodzenia silników w efekcie czego ponad 240 Panter które dotarły pod Kursk nie odegrały, tam praktycznie zbyt wielkiej roli. Przystąpiono do poprawek, które zaowocowały udanymi wersjami od G do F. Armata o kalibrze 75 mm z 79 nabojami plus dwa karabiny maszynowe 7,92 mm. Był według wielu znawców tematu broni pancernej w II wojnie światowej jednym z najlepszych czołgów średniego typu. Warto wspomnieć iż pod zmienionymi nazwami czołgi te pozostały na uzbrojeniu armii francuskiej oraz bułgarskiej. Dzisiejsze amerykańskie czołgi typu Abrams mają w swojej konstrukcji wiele rozwiązań wziętych od czołgów typu Panter.

Wkrótce na froncie wschodnim pojawił się jeszcze groźniejszy przeciwnik w postaci ciężkiego radzieckiego czołgu KW. Niemcy szukając odpowiedzi na to wyzwanie wyprodukowali czołg który przeszedł do legendy.

Pzkpfw VI wersja E Tiger(Tygrys)- załoga 5 osób, armata 88 mm jedno z najlepszych dział jakie wówczas wyprodukowano na świecie, potrafiła przebić pancerz każdego alianckiego czołgu. Konstruktorem był Ferdynand Porsche. Zasięg na prostej drodze 195 km, zaś w terenie frontowym 110km. Czołgi tego typu w początkowym okresie miały wiele wad między innymi awaryjny silnik. Nie zmienia to faktu, że efekty psychologiczny był bardzo widoczny. Wystarczyło samo pojawienie się czołgu by wzbudzał szacunek i strach u przeciwników. Aby zniszczyć Tygrysa Alianckie czołgi musiały podejść na odległość 100 metrów lub zaatakować od tyłu gdzie pancerz czołgu był najsłabszy. Czołgi tego typu pokonał jeszcze czas w jakim przyszło im walczyć-końcówka wojny. Podczas ostatniej niemieckiej ofensywy w Ardenach załogi opuszczały te pojazdy z powodu braków paliwa już 3 dni po rozpoczęciu ofensywy.

Inną wersją Tygrysa była wersja Tiger II. Pancerz o grubośći 180 mm, nie wrażliwy był na ostrzał żadnego czołgu alianckiego. Jedną z jego nielicznych wad był słaby silnik . Kilka egzemplarzy wpadło w ręce Rosjan , którzy poznali wszystkie słabe strony tego czołgu. Załoga 5 osób, armata kalibru 88 mm plus dwa karabiny maszynowe 7,9 mm. Zyskał przydomek Köningstiger- Tygrys Królewski.

Polecam Dywizje Pancerne Wehrmachtu Program Historia Oręża Encyklopedia II wojny światowej Europa Walczy 1939-1945

Autor: Arkadiusz Sieruga 3 komentarzy - pokaż »

autor wpisu
(15 znaków)

treść wpisu
(1000 znaków)

email

nie będzie widoczny na stronie