Po roku 1940 zaczęto wycofywać pierwsze czołgi lekkie PzKpfw, które miały być używane jako pojazdy szkoleniowe. Tak też pojawiła się duża liczba zbędnych podwozi czołgowych, które wykorzystano i przekształcono w pierwsze niemieckie działo samobieżne. Pierwsza przeróbka nie została zaakceptowana, ponieważ armata kalibru 37mm była zbyt słaba do walki z wozami pancernymi. Aby naprawić ten błąd zamontowano czeska armatę przeciwpancerną Śkoda A.6 PUV vz. 36 kalibru 47mm, która wprowadzono do służby pod oznaczeniem Panzerjager I fur 4,7 cm PaK (t).

Zbudowano łącznie 192 pojazdy tego typu. Firma Alkett AG wyprodukowała 132 egzemplarze tej broni, a resztę w zakłady Škody oraz Daimler-Benz. Załoga składała się z kierowcy i dwóch ludzi obsługujących armatę. Zapas amunicji mógł być zwiększony, choć standardowo wynosił 74 naboje.

Wozy pancerne Panzerjager I były używane w Afryce Północnej i w Związku Radzieckim (we wczesnym etapie kampanii). Wozy te były silne gdy pokonywały czołgi przeciwnika, jednak dużym minusem był brak dobrej osłony dla załogi. Dlatego, gdy tylko dostępny był lepszy sprzęt, wozy te wycofano do rejonów, gdzie były raczej wykorzystane do utrzymania porządku np. na Bałkanach. Już w 1944 roku w użyciu pozostały nieliczne wozy Panzerjager I.

Dane techniczne Panzerjager I

Masa całkowita	6,4 tony
Długość	4,42 m
Szerokość	2,06 m
Wysokość	2,14
Silnik	6-cylindrowy, benzynowy Maybach NL 38TR o pojemności 3791 cm i mocy 73,6 kW (100 KM)
Maksymalna prędkość po drodze	40 km/h
Zasięg	na drodze- 140 km, w terenie- 95 km
Pokonywane przeszkody	brody-0,6 m, wzniesienia-57%, ściany pionowe-0,37 m, rowy- 1,4 m
Załoga	3 osoby
Uzbrojenie	armata 4,7cm PaK 36(t) kal. 47 mm (zapas amunicji 86 sztuk)

dodaj komentarz »