W roku 1941 Wehrmacht uderzył na Związek Radziecki. W wyniku szeregu zwycięstw armii niemieckiej na terenach okupowanych znalazło się kilka milionów ludzi którzy niejednokrotnie chcieli dalej walczyć tym razem jednak już w niemieckich mundurach przeciwko ZSRR. Według ideologii nazistowskiej byli to ludzie , którzy nadawali się tylko do niewolniczej pracy na rzecz Niemiec. Sytuacja zaczęła się zmieniać w wyniku wielkich klęsk wojsk niemieckich pod Stalingradem oraz Kurskiem. Stosunek do ludności podbitej zaczął się zmieniać.

Niemieckie władze zaczęły tworzyć oddziały ukraińskie, kozackie, turkiestańskie, tatarów krymskich, radzieckich muzułmanów, białoruskie. Często takie oddziały nadawały się do pilnowania obozów koncentracyjnych lub do walki z partyzantami na terenach Polski , okupowanych ziem Związku Radzieckiego. Zdarzały się jednak przypadki gdy Niemcy zaczęli tworzyć regularne oddziały wojskowe.
Tak było w przypadku Ukraińców którzy nie tylko utworzyli oddziały strażników obozów koncentracyjnych. W krótkim czasie udało im się stworzyć Ukraińską Armię Narodową w sile dwóch dywizji. W szeregach SS utworzono dwie duże dywizjie SS Galicien oraz Hałyczyna. Wielu z pośród dawnych członków tych formacji żyje do dnia dzisiejszego. Pod koniec wojny znaleźli się na zachodzie, gdzie zaopatrzeni w fałszywe dokumenty przedostali się do Wielkiej Brytanii.

Kolejną grupą która utworzyła oddziały które stały wiernie u boku wojsk hitlerowskich byli Rosjanie . Utworzono Rosyjską Narodową Armię Wyzwoleńczą. Jej dowódcą był generał Bronisław Kamiński. Mieszkańcom Warszawy ta formacja znana jest bardzo dobrze. Jednostka ta bowiem brała udział w pacyfikacji Powstania Warszawskiego. Jednakże los nie był łaskawy dla Kamińskiego. Jego ludzie dopuścili się szeregu gwałtów na niemieckich pielęgniarkach które po tym incydencie zostały zamordowane. W dowództwie SS któremu oddział podlegał uznano że czara goryczy się przepełniła. Generał Kamiński został rozstrzelany na osobisty rozkaz Heinricha Himmlera szefa SS.
Inaczej potoczyły się losy generała Andrieja Własowa. U boku Niemców stworzył Rosyjską Armię Wyzwoleńczą będącą częścią Komitetu wyzwolenia Narodów Rosji. Siły Własowa liczyły 3 dywizje piechoty ,z czego tylko jedna nadawała się w pełni by wziąć udział w walkach. Jednostki te zostały sformowane za późno(styczeń 1945) by mogły przechylić zwycięstwo na stronę Rzeszy. Ruch Własowa miał jeden bardzo krótki moment ,, chwały” . Widząc że wojna jest przegrana Własow i jego ludzie wsparli powstanie antyniemieckie w czeskiej Pradze. Nie uratowało to jednak samego generała Własowa. Stalin uważał bowiem tych , którzy służyli Niemcom za zdrajców dla których istnieją jedynie kary takie jak śmierć przed plutonem egzekucyjnym lub zesłanie na Syberię. Generał Własow oddał się do niewoli amerykańskiej 11 maja 1945. Już dzień później Amerykanie przekazali generała Rosjanom. Po krótkim procesie doszło do ogłoszenia wyroku śmierci, który wykonano 2 sierpnia 1945 roku.

Sojusznikami Wojsk Niemieckich stali się Kozacy. Liczyli oni na to iż po pokonaniu Związku Radzieckiego Hitler zgodzi się na to by powstało niezależne państwo Kozackie. Ogółem w niemieckich rękach znalazło się co najmniej 80 tysięcy kozaków, do tego należało doliczyć kozaków mieszających na terenach Ukrainy oraz Kałkazu. Łącznie więc według ocen niemieckich sztabowców siły jakie można było powołać szacowano na około 200 tyś ludzi. Kozacy nienawidzili komunizmu z którym walczyli w latach 1918-1919. Postanowili poprzeć Hitlera. Trzeba tutaj wspomnieć iż innego wyjścia po prostu nie mieli. Pierwsze jednostki kozackie u boku Niemiec zaczęły powstawać już w roku 1941. Na prawdziwe formowanie jednostek trzeba było poczekać do roku 1943, gdy sformowano 1 Kozacką dywizję Kawalerii. Chociaż dowodził ją oficer niemiecki Gen Helmut von Panwitz to należy podkreślić iż w dywizji używano typowo kozackiej broni jak np. słynnych kozackich szabel zwanych ,,Szaszkami”, dziedziczonych z pokolenia na pokolenie. Nie zanikły również tradycje jazdy konnej. Już podczas walk na froncie wschodnim niemieccy dowódcy wyrażali się z podziwem o nowej jednostce. Mieszkańcy ziem na których dywizja walczyła mówili z kolei o jej bezwzględności w walkach z partyzantami. Według wspomnień pewnego mieszkańca wioski kozacy mieli w zwyczaju wjechać konno na stojąco do wioski, mordować rabować gwałcić i palić. Prawdziwą karą dla kozaków , przynajmniej oni sami tak o tym mówili było ich przeniesienie na Bałkany latem 1943 roku. Uważali że ich miejsce jest w Rosji i walka z bolszewizmem. Tylko ściągnięcie prawdziwej legendy kozackich wojsk z 1918 roku generała Piotra Krasnowa zapobiegło buntom w dywizji. Dla kozaków Krasnow był legendą o najwyższym autorytecie.

Dywizja została przetransportowana na Bałkany, żołnierzom pozwolono zabrać ze sobą swoje rodziny. Niemieccy oficerowie przekonali swoich podwładnych że w Jugosławii też są komuniści z którymi trzeba walczyć. Na terenie okupowanej Jugosławii zła sława dywizji osiągnęła swoje apogeum. W 1944 dywizja Kozacka włączyła się do walk z Armią Czerwoną. Kozacy toczyli ciężkie boje pod Mochaczem w okolicach Esseg . Tocząc boje, dywizja kierowała się w stronę Austrii, gdzie znalazła się pod koniec 1944 roku, itam Kozaków zastał koniec wojny. Poddali się Brytyjczykom. Ich los jednak był przesądzony. Na mocy porozumień aliantów zachodnich z Rosjanami wszyscy Rosjanie którzy znaleźli się w Niemczech po 1941 roku mieli zostać przekazani do Związku Radzieckiego. Tym samym los tych ludzi został przesądzony.
Czeczeni , Kozacy , Ukraińcy , Tatarzy Krymscy i inni, zostali przekazani na pewną śmierć do ich dawnej ojczyzny. Natychmiast zaczęły działać radzieckie sądy specjalne. Najczęściej ogłaszanymi wyrokami były wyroki śmierci lub zesłania na Syberię. Taki los spotkał 500 tyś Czeczenów którzy zostali wywiezieni na Syberię.
Natomiast jeśli chodzi o przedstawicieli państw bałtyckich to jeszcze przez kilka lat działali w partyzantce stawiając opór Armii Radzieckiej , niestety skończył się on tak samo jak w przypadku Polski.
Książką jaką mogę polecić jest książka „ Zdradzeni” Nicolasa Bethiela.

Autor: Arkadiusz Sieruga dodaj komentarz »