10.07.1883 - 5.02.1948
Johannes Blaskowitz był synem pastora i sam był głęboko religijny. Walczył podczas I wojny światowej. Podczas kampanii w Polsce dowodził 8 Armią między innymi podczas bitwy nad Bzurą. W październiku 1939 r w uznaniu zasług awansował wówczas do stopnia generała-pułkownika i został głównodowodzącym sił niemieckich na terenie Prus Wschodnich i okupowanych ziem polskich (Oberbefehlshaber Ost). Protestował przeciwko zbrodniom SS i niemieckiej policji w Polsce, między innymi wysłał w tej sprawie do Berlina obszerne memoriały. Swym zaangażowaniem ściągnął na siebie gniew Hitlera, a w maju 1940 r został usunięty ze stanowiska. Kilkakrotnie znajdował się w tak zwanej rezerwie Fuhrera. Od października 1940 r do maja 1944 r dowodził stacjonującą we Francji 1 Armią, a następnie kolejno Grupą Armii "G" (we Francji) i Grupą Armii "H" (w Holandii), był jednak jedynym spośród generałów-pułkowników i dowódców grup armii, który nie został awansowany do stopnia feldmarszałka. W kwietniu 1945 r został dowódcą tak zwanej Twierdzy Holandia (oddziałów niemieckich broniących się na terenie tego kraju). Skapitulował 5 maja 1945 r. Po wojnie przebywał w obozach jenieckich. Gdy postawiono wobec niego zarzut udziału w zbrodniach wojennych, popełnił samobójstwo, rzucając się z klatki schodowej wiezienia w Norymberdze.