Po wyparciu Jadźwingów obszar Podlasia podległ kolonizacji ruskiej i mazowieckiej. Ostatnie wspomnienia o Jaćwieży na tym terenie są z roku 1282, kiedy to Jadźwingowie, jako sojusznicy Litwy zostali rozgromieni gdzieś nad Narwią przez Leszka Czarnego. Najstarsza kolonizacja terenów zdobytych na Jadźwingach (aż po Narew) miała mieć miejsce z Wołynia w okresie od XIII do końca XIV w. Zasadniczą jednak rolę odegrała kolonizacja ruska i mazowiecka. Ta pierwsza o charakterze feudalnym obsadzała zdobyte ziemie bojarami na prawie feudalno – wojennym a we włościach bojarskich osadzano lud roboczy. Był on poddany bojarskim dobrom zamkowym. Natomiast kolonizacja mazowiecka przebiegała diametralnie odmiennie. Na nowe tereny przenosili się wolni osadnicy mazurscy, którzy stawali się ziemianami, zobowiązanymi do powszechnej gotowości wojennej. W konsekwencji tych różnic obszary zajęte przez kolonizację ruską stały się z biegiem czasu rozległymi królewszczyznami, przeważnie z ludem poddanym, zaś tereny zasiedlone przez Mazowszan wytworzyły gęste tzw. „okolice ziemiańskie”, które stały się gniazdami licznych rodów szlacheckich. Obie omówione kolonizacje kontaktowały się i przenikały wzajemnie, ale utrzymały generalny podział na część zachodnią Podlasia, zamieszkałą przez potomków kolonizacji mazurskiej i wschodnią o pochodzeniu ruskim

Według dużego prawdopodobieństwa kolonizacja mazurska odbywała się zwykle nie pojedynczymi rodzinami, lecz całymi grupami rodzin, i to nie tylko ze względu na łatwiejszy grupowy karczunek lasów ale i dla zapewnienia sobie większego bezpieczeństwa. Zwykle kolonizatorzy zajmowali początkowo rozległe obszary, na których z biegiem czasu powstawało po kilka jednoimiennych wiosek i osad. Według A. Jabłonowskiego kolonizacja mazowiecka na ziemiach pogranicznych Podlasia z Mazowszem została zainicjowana w połowie XIII w. Świadczyć o tym mogą najstarsze parafie na ziemi Bielskiej. Są to parafie: wyszeńską, domanowską, dąbrowską, jabłońskąsokołowską. Najważniejsze źródła archiwalne, dotyczące osadnictwa mazowieckiego pochodzą z drugiej połowy XIV w. Parafia domanowska, podobnie jak dąbrowska i wyszeńska, jest drobno szlachecka. Z początkiem XX w. należało do niej 21 wsi. Z wsi gniazdowo – szlacheckich można wyliczyć: Domanowo, Krassowo, Łopinie, Skłody, Zochy, Pruszankę, Makowo i Mień.

Pierwotnie obszary ziemi i lasów dzieliły się na Podlasiu na dzielnice, czyli nadania i kupna, obejmujące przeciętnie po kilkadziesiąt włók ziemi w jednym okręgu. Każda taka dzielnica miała swą odrębną nazwę, wywodzącą się od osadnika lub rodu dziedzicznego, względnie nazwy lokalnej cieku, jak np. potoku lub rzeczki, przepływającej przez dany teren. Było w zwyczaju, że każda wieś w obrębie dzielnicy brała od niej nazwę. Gdy na skutek częściowej odsprzedaży lub podziału dzielnicy pomiędzy rodzeństwo powstawały nowe osady i wioski, to jednak wszystkie zachowywały jedno nazwanie wspólne a drugie oddzielne, zwykle pochodzące od właściciela. Aktualnie w parafii Piekuty Nowe (która od 1712 do 1815 roku miała kościół filialny parafii w Domanowie), znajdują się cztery wioski szlacheckie o rdzeniu nazwy Krassowo a mianowicie: Krassowo Częstki, Krassowo Wielkie, Krassowo Wólka i Krassowo Siódemki. Z nazw historycznych, przewijających się przez dokumenty a dotyczące Krassowa w parafii Domanowo, a następnie Piekuty Nowe, zachowały się następujące:
Rok 1408 „de Krassowo” . To samo nazewnictwo „de Krassowo” występuje w aktach pisanych po łacinie w latach: 1441, 1449, 1464, 1468, 1469, 1477 i 1484
Rok 1528 „Parafeia Domanowskaia Seło Krasowo” i „Seło Krasowo”
Rok 1569 „de Crasowo” i „de Crasowo et Wielky”
Rok1580 „Krasowo”, „Krasowo Częstki”, „Crasowo Ribalthy”, „CrassowoWielgie”„Crussewo”
Rok 1591 „Krasowo”
Rok 1670 „de Krasowo”
Rok 1720 „de Krassowo Magna”
Rok 1726 „Krassowo”
Rok 1795 „Kraszewo Częstki”, „Kraszewo Siódemki” i Kraszewo Wielkie”
Rok 1827 „Krassowo Wólka”

Jak widać z powyższego zestawienia w okresie około 400 lat nazwę Krasowo pisano zarówno przez jedno jak i dwa „s”. Według Ireny Halickiej nazwa Krasowo, względnie Kraszewo, odnosi się również do nieistniejącej już wsi, położonej w powiecie tykocińskim, we włości goniądzkiej, koło wsi Boguszowo Trzcianne. Powracając do Krassowa w parafii Domanowskiej, zanikła zupełnie nazwa Krasowo Rybałty (Crasowo Ribalthy), podana w dokumencie z 1580 roku. Według Herbarza I. Kapicy Milewskiego najstarsze dokumenty o Krassowie z ziemi Bielskiej i wywodzącego się od niego nazwiska Krassowski pochodzą z Akt Płockich Księcia Mazowieckiego Ziemowita z roku 1408. Zachował się łaciński tekst nadania herbu Bolesta (Jastrzębiec) kilkunastu osobom a w tym: Pawłowi z Krassowa oraz Zdzisławowi, Albertowi, Raciborzowi, Krystianowi i Stanisławowi, również z Krassowa.

Ze względu na wagę historyczną tego dokumentu zamieszczono poniżej jego treść w oryginale: „1408 in Plocko. Semovitus Dux Masoviae, Paulum de Krassowo, Zdzislaum, Albertum, Ratiborium, Cristinum, Stanislaum etiam de Krassowo ex armis seu clenodio Bolesny exprimendo, contulit Privilegium”. Według tego samego Kapicy Milewskiego, w roku 1435 Książę Mazowiecki Władysław wydał w Wiźnie przywilej chorążemu rawskiemu Mikołajowi Krassowskiemu na posiadanie młyn w folwarku Bronowo w ziemi wiźnianskiej nad rzeką Jurą, następnie ten sam Książę wydał w roku 1441 przywilej nadający synowi Mikołaja i jego potomstwu wieś Świebotyczyno w powiecie wiźniańskim. Za lata 1449 – 1497 zachowały się zapisy w dokumentach, jakie Książęta Mazowieccy wydawali w związku z aktami wspólnot majątkowych i praw spadkowych dla synów i córek oraz wnuków Mikołaja Krassowskiego.

Ten sam Kapica Milewski pisze dalej, że na akcie z 1449 r. z ziemi Zambrowskiej (In actis Zambroviensibus) podpisał się „Urbanus de Krassowo” i wyciąga stąd wniosek, że „od tego Urbana wieś Krassowo Urbany wzięła nazwę i stąd Krassowscy pochodzą i herbu Ślepowron używający”. Ten sam autor pisz dalej, że Krasssowscy z Krassowa Wólki są herbu Rawicz i że niektórzy z nich używali nazwiska Rawicz. Tak więc w „gnieździe” Krasowie lub Krassowie zamieszkiwali Krassowscy herbu Jastrzębiec, Ślepowron i Rawicz. Frapującym byłoby rozszyfrowanie skąd Krassowscy się wywodzili i jak się pierwotnie wołali. Ze starych nadań wynika, że największy ruch osiedleńczy szlachty mazowieckiej na ziemi Bielskiej miał miejsce w XV w. Osiadła się tu, korzystając kolejno z przywilejów książąt mazowieckich, litewskich królewskich koronnych. Z tej to przyczyny wiele nazw występujących na Mazowszu powtarza się na Podlasiu. Niestety nie można tej reguły odnieść do nazwy Krassowo. Zakładając słuszność zamieszczonej przez Kapicę Milewskiego uwagi, że Krassowscy herbu Ślepowron wywodzą się od Urbana z Krassowa, który został zapisany w aktach ziemi zambrowskiej, a która podówczas należała do Mazowsza, można wyciągać wniosek, że wzmiankowany Urban mógł pochodzić z ziemi zambrowskiej. Należy przypuszczać że ziemianie podlascy krwi mazowieckiej i to szczególnie zamieszkujący na zrębach samego Mazowsza, jak np. w Ziemi Bielskiej, musieli być silnie powiązani więzami najbardziej realnych stosunków życiowych ze społeczeństwem swej macierzy. Dowodem na to mogą być liczne urzędowe transakcje, zapisywane w aktach ziemskich Mazowsza a odnoszące się do mieszkańców ziemi Bielskiej.

Niezaprzeczalnym dowodem na to, że zarówno wymieniony uprzednio Urban i wywodząca się od niego nazwa miejscowości Urbany związane są z ziemią Bielską – może być fakt, że jeszcze w drugiej połowie XIX w. .istniały dwie miejscowości Piekuty, a mianowicie: Piekuty Nowe i Piekuty Urbany. W roku 1827 w Piekutach Nowych było 14 budynków mieszkalnych i 105 mieszkańców, a w Piekutach Urbanach 5 dymów i 31 mieszkańców. Dlatego informacja, zawarta w Herbarzu Bonieckiego o Janie Krassowskim, który dziedziczył w 1580 r. Krassowo i Urbany w ziemi Drohickiej – jest mylna, gdyż miejscowości te leżały w ziemi Bielskiej.

W zgromadzonych przez A.Jabłonowskiego źródłach archiwalnych Podlasia zachowało się sporo materiałów, wymieniających zarówno Krassowskich jak i Krasowo w ziemi Bielskiej. Są to „Popisy wojenne” ziemian województwa podlaskiego (mocą uchwały Sejmu Wileńskiego) z roku 1528, a więc z okresu, gdy ziemia ta należała do Księstwa Litewskiego i „Regestr poborowy” z roku 1580, a więc już po przejściu ziemi Bielskiej do Korony (od Unii Lubelskiej z 1569 r.). W pierwszym dokumencie wymienieni są następujący Krasowscy: Mroczek Krasowski z sioła Krasowo w parafii Domanowskiej i Bernat Krasowski”. W dokumencie drugim ( roku 1580) wyliczeni są następujący Krasowscy z parafii Domanowskiej i Krasowa Częstek:Leonart syn Bernata Craszowskiego, Andrzej Craszowski, Mateusz syn Tomasza Kraszewskiego i Cristrof Craszowski syn Wojciecha. Z Krassowa Wielkiego (Crassowo Wielgie) występują w dokumencie: Jakób Crassowski syn Walentego, Więczław syn Jana Crasowskiego i Jan syn Mroczka Crasowskiego. Nadto znajduje się w dokumencie Andrzej Krasowski ze wsi Buczino z parafii skibniewskiej (dzisiejszej drohiczyńskiej), Kasper Crasowski ze wsi Choiane Boruthy i Stanisław Crasowski z wsi Crussewo, oraz Jan syn Mroczka Crasowskiego ze wsi Kulieski Kosowka. Bardzo charakterystycznym dla szlachty podlaskiej i mazowieckiej było częste używanie przydomków lub inaczej mówiąc przezwisk. Nadawane były zwykle pewnej osobie na skutek jakiegoś wydarzenia, przywary lub śmieszności. Przydomek taki przechodził z ojca na syna i dalej na całą linię lub ród, względnie dom szlachecki. W ten sposób powstawały przydomki, które się kładzie przy nazwisku. Czasami zaczynały one żyć samoistnie i stawały się nowym nazwiskiem. Służyły one niekiedy kilku lub kilkunastu rodzinom. Z biegiem czasu przydomki stały się bardzo pomocne w praktycznym odróżnianiu domów jednej nazwy. Przydomki były niejednokrotnie umieszczane w aktach urzędowych miedzy imieniem i nazwiskiem i to w miejsce najczęściej pomijanego herbu. Szczególnie w czasach późniejszych w mowie potocznej zastępowały one nieraz nazwisko, a to szczególnie, gdy mówiono o trzeciej osobie. Według. Zygmunta Glogera w ziemi Bielskiej było w użyciu kilka tysięcy przydomków, wiele z nich sięga tradycją do XV i XVI w.

Odnośnie rodu Krassowskich, to część z nich posługiwała się przydomkiem „Brykcy”. Są to Krassowscy herbu Ślepowron. Pierwsza wiadomość o tym przydomku została odnotowana w aktach z roku 1550 i odnosi się do Brykczy Piątka, komornika Bielskiego . Według informacji otrzymanej do byłego proboszcza w Piekutach Nowych ks. Józefa Kaczyńskiego był zwyczaj używania przez Krassowskich (piszących się przez dwa „ss”), i zamieszkałych w Krassowie Częstkach i Krassowie Wólce przydomka Brykcy, które przez miejscowych jest uważane za dawne nazwisko i jest częściej używane. Jak wynika z materiałów archiwalnych, zebranych przez Adama Bonieckiego częstym przydomkiem Krassowskich herbu Ślepowron był również „Grzymek”. Prawdopodobnie zarówno przydomek „Brykcy” jak i „Grzymek” były imionami męskimi. Potwierdzają to również Samuel Bogusław Linde i Kazimierz Rymut oraz Wydawcy Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego z 1889 r. . Linde identyfikuje hasło „Brykcy” jako imię męskie (odpowiednik Brykcjusza), ale równocześnie nieco dalej dodaje, że słowo „brykczy” oznacza: krnąbrny, zuchwały a słowo „bryk” jest równoznaczne z brykaniem, wierzganiem, zuchwalstwem. Tak więc można domniemywać, że nadanie pierwszemu Krassowskiemu przydomka „Brykcy” mogło być związane z jego cechami charakterologicznymi, gdyż mógł to być człowiek zuchwały, uparty lub krnąbrny. Natomiast według. Słownika Geogr..Król. Pol..: Grzymek, Grzym, Grzymał, Grzymiesz, Grzymisław – są to rozmaite formy staropolskiego imienia, które było źródłosłowem szeregu nazw miejscowości. Słownik wymienia ich aż 21, w tym również i „Grzymek” w powiecie błońskim na SW od Warszawy.

Powracając do Krassowa Częstki, to również współcześnie inne rodziny zamieszkałe w parafii Piekuty Nowe używają często przydomków i tak np. Jabłońscy posługują się przydomkiem „Dzorgacz” i „Sójka” a rodzina Skłodowskich mianem „Statuta”, Jankowscy „Wilka” a Bechowscy „Łysiak”. Dalsze dane dotyczące rodu Krassowskich a więc z okresu od XVI do XIX w. najkorzystniej jest prześledzić na podstawie Herbarza Adama Bonieckiego .Ogromną zaletą tego podstawowego źródła historycznego jest to, że autor herbarza jako pierwszy badacz heraldyki polskiej oparł swe opracowanie wyłącznie na materiałach źródłowych, zawartych w Metryce Litewskiej, przechowywanej w warszawskim Archiwum Głównym w odpisie z XVIII w. W większości wypadków autor ogranicza się do podania jedynie luźnych, nie powiązanych ze sobą osób, niekiedy podaje jednak do kilku generacji danej rodziny. Podstawą tych informacji są materiały zawarte w wspomnianej Metryce Litewskiej, zaczerpnięte z ksiąg grodzkich i ziemskich.

Zdaniem Bonieckiego Krassowscy herbu Jastrzębiec wywodzą się ze starego gniazda Boleściców, tzw. „okolicy szlacheckiej”, położonej w byłym powiecie raciażskim pomiędzy Płońskiem a Ciechanowem. Jest to miejscowość nosząca nazwę Kraszewo. W skład jej wchodziło siedem gniazd: Kraszewo-Czubki, Kraszewo-Bezerty, Kraszewo-Falki, Kraszewo-Gaczułty, Kraszewo-Podborne, Kraszewo-Pustki i Kraszewo-Sławęcin. Przypuszczalnie jest to rejon z którego emigrowali Krassowscy herbu Jastrzębiec na Podlasie a w tym i do Krassowa Częstek, gdzie przed wojną zamieszkiwało kilkanaście rodzin Krassowskich tego herbu.

Nieco trudniejsze jest wyjaśnienie pochodzenia Krassowskich herbu Ślepowron jak i rodzin o tym samym nazwisku ale odmiennych herbach. Boniecki wyróżnia wypadki notowania w materiałach archiwalnych XVI w. Krassowskich herbu Lubicz, Nałęcz, Ossorya i Rawicz. W okresie od XV do XVII w. notowani byli również Krassowscy herbu Rogala, wywodzący się z ziemi kieleckiej, gdzie miała być również miejscowość Krassowo. Również z ziemi kieleckiej pochodzić mieli Krassowscy herbu Szreniawa. Nie dość tego, Krassowscy herbu Sas występowali w XVII-XVIII w. w aktach ziemi Lwowskiej. Prawdopodobnie to ich potomkowie legitymowali się szlachectwem w Wydziale Stanów Galicyjskich w roku1834. Duże pomieszanie Krassowskich unaoczniło się wytypowaniem przez Bonieckiego specjalnej grupy pt. „Krassowscy innych herbów”. Trudności te wynikały z tego, ze Krassowscy herbu Jastrzębiec pisali się różnie jako Krassowscy i Kraszewscy Jastrzebczykowie lub Kraszowscy. Jednak jak widzieliśmy z przytoczonych uprzednio materiałów – Krassowscy herbu Ślepowron pisali się niejednokrotnie podobnie.

W herbarzu Bonieckiego znajduje się kilka stron tekstu, dotyczących rodu Krassowskich. Najobszerniej potraktowana jest jednak grupa Krassowskich herbu Ślepowron, z Krassowa, przynależnego do parafii Piekuty. Niestety brak jest danych z jakiego obszaru Mazowsza pochodzą. Godną uwagi jest informacja, że niejaki Feliks Krassowski herbu Ślepowron, przypuszczalnie urodzony w drugiej połowie XVI w., studiował na uniwersytecie w Padwie (1595 r.). i był sekretarzem króla Zygmunta III Wazy (1616 r.). Bardzo istotna informacja dotyczy Krassowskich, którzy około 1850 roku legitymowali się szlachectwem Królestwa Polskiego na podstawie patentu Heroldii Królestwa Polskiego. Ciekawy jest fakt, że (za czasów Carskich w XIX w.) starającymi się o potwierdzenie szlachectwa byli w większości Krassowscy herbu Ślepowron, natomiast starania tego typu podjęła jedynie jedna rodzina Krassowskich herbu Jastrzębiec.

W połowie XIX w. wydano w Warszawie „Spis szlachty Królestwa Polskiego z dodatkiem krótkiej informacji o dowodach szlachectwa”. W pracy tej przy poszczególnym imieniu danej osoby podano numer, pod którym została ona zapisana pod daną literą w księdze szlacheckiej. Odnośnie Krassowskich herbu Ślepowron to znajdują się tam następujące imiona:
Zenon Hieronim, syn Józefa (64)
Józef Karol Aloizy Iwan Stanisław (Kostka), syn Krzysztofa (352)
Andrzej, syn Jerzego (406)
Franciszek Karol, syn Józefa (837)
Michał Ignacy Hiacynt, syn Józefa (838)
Florian Aleksander, syn Jana (1081)
Wincenty Ryszard, syn Jana (1082)
Franciszka Antonina, córka Jana (1083)
Dominik, syn Ludwika (1115)
Wawrzyniec, syn Ludwika (1116)
Stanisław, syn Pawła (1219)
Aleksander, syn Ludwika (1220)
Andrzej Ignacy, syn Ludwika (1499)
Eugeniusz Mamer Józef, syn Jana (15950
Augustyn Józef, syn Jana (11 Ces.)

Wiek XX był nieprzychylny dla gniazda rodu Krassowskich w rejonie łomżyńskim. Podczas pierwszej wojny światowej wieś Krassowo Częstki została spalona w trakcie działań wojennych, zamieszkiwało ją około dziesięciu rodzin szlacheckich w, tym jedenaście herbu Jastrzębiec. Ten sam los spotkał rodzinę Krassowskich „Brykcy” herbu Ślepowron, osiadłą w pobliskiej kolonii Krassowo Wólka. Po zniszczeniach wojennych zarówno wieś jak i kolonia odbudowały się. Natomiast podczas drugiej wojny światowej trzech młodych Krassowskich z rodziny „Brykcych” zostało aresztowanych w 1943 r. za przynależność do Armii Krajowej. Bracia Krassowscy zostali odbici przez oddział Karasia. 11 lipca 1943 r. Niemcy podjęli działania, zmierzające do ponownego aresztowania braci. W drodze do kolonii Krassowo Wólka zostali zaatakowani przez oddział AK. Większość Niemców zginęła w potyczce. Nocą z 16/17 lipca 1943 r. żandarmeria niemiecka otoczyła Krassowo Częstki i spędziła wszystkich złapanych mieszkańców do jednej ze stodół a następnie wymordowała w bestialski sposób. 257 osób, w tym 97 młodocianych i dzieci. Ocalało z tego pogromu 36 osób. Niemcy spalili wieś, ocalało jedynie kilka zabudowań . Sumptem ks. J.Kaczyńskiego, proboszcza parafii Piekuty Nowe wybudowano na miejscu kaźni kaplicę-muzuem (1971-1994). Z ogólnej liczby pomordowanych z 16 na 17 lipca 1943 r. Krassowscy herbu Jastrzębiec stanowili nieco ponad 20% pomordowanych. Akowcy, trzej bracia Krassowscy „Brykcy” uniknęli zagłady. W połowie lat 90-tych zamieszkiwało wieś Krassowo Częstki dwie rodziny Krassowskich herbu Jastrzębiec a w Krassowie Wólce również dwie rodziny Krassowskich „Brykcy” herbu Ślepowron. W. ks. J. Kaczyńskiego w parafii Piekuty Nowe i okolicy żyło wiele rodzin noszących nazwisko Krassowski lub Kraksowski, ale nie wszyscy pochodzili z Krassowa Częstek.

Według badań Kazimierza Eymuta z 1992 r w całym kraju było w 1992 r. 591 osób noszących nazwiska Krassowski. Najwięcej zamieszkiwało dawne województwa: Warszawskie (183 osoby), Lubelskie (75 osób), Białostockie (50 osób), Olsztyńskie (32 osoby), Suwalskie (18 osób). Opracowanie powyższe budzić może jednak duże zastrzeżenia, gdyż zupełnie pomija gniazda rodzinne Krassowskich w Kraszewie w b. woj. Ciechanowskim Zygmunt Gloger, Dawna ziemia Bielska i jej szlachta cząstkowa, Druk. J.Bergera, Warszawa 1873.


Bibliografia:

1.Zygmunt Gloger, Dawna ziemia Bielska i jej szlachta cząstkowa, Druk. J.Bergera, Warszawa 1873.
2.Zygmunt Gloger1.Zygmunt Gloger, Dawna ziemia Bielska i jej szlachta cząstkowa, Druk. J.Bergera, Warszawa 1873.
3.Aleksander Jabłonkowski, Źródła Dziejowe, Tom XVIII, (w:) Polska XVI Wieku pod względem geograficzno – statystycznym, Tom VI, Część I – Podlasie, Gebethner i Wolff, Warszawa 1908.
4.Aleksander Jabłonkowski, op.cit.
5.włóka (łan), pierwotnie (w średniowieczu) obszar pełnorolnego gospodarstwa kmiecego, w okresie późniejszym jednostka powierzchni gruntu o zróżnicowanej powierzchni (od 3 do 50 ha).
6. Aleksander Jabłonkowski, op. cit.
7. Herbarz Ignacego Kapicy Milewskiego (dopełnienie Niesieckiego), ogłoszony drukiem przez Zygmunta Glogera, Kraków 1870.
8. Za lata 1528-1591 Aleksander Jabłonkowski, op. cit.
9.Za lata 1670-1726 Herbarz I.Kapicy Milewskiego, op. cit.
10.Irena Halicka, op.cit.
11.Herbarz I.Kapicy Milewskiego, op. cit.
12.Herbarz I. Kapicy Milewskiego, op. cit.
13. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1889.
14. Adam Boniecki Herbarz Polski, Gebethner i Wolff, Warszawa 1909.
15. Aleksander Jabłonkowski, op. cit.
16. Zygmunt Gloger, op. cit.
17. Aleksander Jabłonowski, op. cit.
18. Korespondencja ks. Józefa Kaczyńskiego z autorem za lata 1993-1994.
19. Adam Boniecki, Herbarz Polski, Gebethner i Wolff, Warszawa 1909.
20. Samuel Bogusław Linde, Słownik Języka Polskiego, Wyd. III, Warszawa 1951.
21. Kazimierz Rymut, Nazwiska Polaków, Ossolineum 1991.
22. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1889.
23. Korespondencja ks. Józefa Kaczyńskiego, op. cit.
24. Adam Boniecki, op. cit.
25. Korespondencja ks. Kaczyńskiego, op. cit.
26. Spis Szlachty Królestwa Polskiego z dodatkiem krótkiej informacji o dowodach szlachectwa, Warszawa 187425. Korespondencja ks. Kaczyńskiego, op. cit.
26. Spis Szlachty
27. Korespondencja ks. Kaczyńskiego, op. cit.
28 .Kazimierz Rymuy, Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych, PAN, Inst..Język.Pol. Warszawa 1992 r.


Autor: Bohdan Nielubowicz dodaj komentarz »