Heinrich Himmler uważał siebie za spirytystę.


Brytyjski historyk, Paul Johnson, stwierdził, że w latach 1933-1945 istniało ponad 1600 obozów koncentracyjnych i ich filii.


W latach 1925-1932 Adolf Hitler był bezpaństwowcem. Dopiero 26 lutego 1932 roku Adolf Hitler uzyskał niemieckie obywatelstwo.


Spodziewając się ataku spadochronowego w czasie lądowania aliantów w Normandii, dowódca obrony tego odcinka, feldmarszałek Erwin Rommel, kazał wylewać wodę z największych rzek Normandii na pola, aby jak najbardziej utrudnić im zadanie.


W latach 20. XX wieku Josef Goebbels chciał usunięcia z partii Adolfa Hitlera. Spór między nimi dotyczył wywłaszczenia byłych rodzin królewskich oraz książęcych. Hitler przekonał jednak Goebbelsa do swojego stanowiska.


Podtytuł pisma „Niedźwiedź zbrojny”, tłumaczonego również jako „Pancerny niedźwiedź”, brzmiał: „Gazeta Wojenna Obrońców Wielkiego Berlina”.


Krzyż Żelazny II klasy był odznaczeniem nadawanym masowo. W czasie I wojny światowej otrzymało go ok. 5 milionów osób, w czasie II wojny światowej - ok. 2 mln. osób


Opinia o całkowitej motoryzacji Wehrmachtu we wrześniu 1939r. jest mitem. Z 48 dywizji piechoty, które walczyły w Polsce, tylko 4 były zmotoryzowane. W pozostałych, tak jak w dywizjach polskich, używano zaprzęgów konnych.


W epoce kiedy posiadanie "Mein Kampf" było dowodem przezorności niemal każda młoda para otrzymywała go w prezencie.


Pierwszym w całej Europie miastem, w którym hitlerowcy zmusili Żydów do noszenia żółtych gwiazd z materiału był Włocławek. Stało się to 28 października 1939r.


Berlina broniło 300 tys. ludzi uzbrojonych w 3000 dział i moździerzy, 250 czołgów i dział szturmowych. W mieście było ponad 1000 żelbetonowych schronów.


Mimo braku łączności, prądu, wody i żywności w Berlinie wciąż jednak drukowano i czytano gazetę "Pancerny Niedźwiedź", a 27 kwietnia można było przeczytać na pierwszej stronie: ...brawo Berlińczycy, Berlin pozostanie niemiecki! Fuhrer oświadczył to światu..."


Działa brytyjskich czołgów kalibru 40mm mogły przebić pancerz czołgu PzKpfw IV dopiero z odległości mniejszej niż 500 m.


IV rzut Volkssturmu chciano uzbroić w broń zdobyczną i myśliwską. Planowano produkcję specjalnej broni dla Volkssturmu . Wyprodukowano tylko ok. 10 tys. Volks MP i trochę karabinów szturmowych Volksgewehr 1-5 firmy Gustlof.


Na kronikach filmowych widać Volkssturmistów pobierających wprost z ciężarówek karabinki Sturmgewehr 44, ale poza kadrem nie przydzielano im tej broni. Często mieli niemal zabytkowe Manlichery, austriackie karabiny powtarzalne z 1895r.


20 samolotów Ju 52/3m w okresie od końca sierpnia 1936r. przewiozło z Maroka do Hiszpanii 7350 żołnierzy z wyposażeniem, wykonując w tym czasie 461 lotów. Był to pierwszy w historii lotnictwa most powietrzny.


Twórcą maszyny szyfrującej Enigma był inż. Arthur Scherbius, który w 1923 r. zaprezentował zmodernizowaną wersję urządzenia opatentowanego jeszcze w 1919r. przez Holendra Hugo Kocha.


Nie wszystkie budowle powstawały z polecenia Hitlera. W kilku przypadkach rozkaz budowy wydała adiutantura Hitlera. Dopiero później powiadamiano o tym Fuhrera.


Kwatery główne Hitlera nie były wyłącznie kompleksami betonowych bunkrów. Powierzchnia pomieszczeń w bunkrach stanowiła wszędzie tylko niewielki ułamek ogólnej powierzchni użytkowej pomieszczeń, w większości bez zabezpieczeń lub zabezpieczonych częściowo.


Przy budowie jednej kwatery Hitlera pracowało średnio 13.000 robotników, zużywano do 250.000 metrów sześciennych betonu.


W szeregach SS uroczystość chrztu noworodka odbywała się pod patronatem Adolfa Hitlera, obok stała biblia "Mein Kampf", oraz znak swastyki, a całą uroczystością kierował oficer SS.


W rzeszy istniał specjalny rozkaz Himmlera o zaręczynach i małżeństwach członków SS. Oczywiście nie wyrzucano z SS, jeśli ktoś wziął ślub kościelny, lecz wiadomo było, że Himmler patrzył na to krzywym okiem.


Joseph Goebbels wziął ślub kościelny na którym świadkiem był sam Adolf Hitler, jednak trudno sobie wyobrazić bardziej zagorzałego przeciwnika kościoła niż sam minister propagandy Rzeszy.


Pierwszą osobą, którą Pius XII poinformował o swoim wyborze na papieża, w 1939r. był Adolf Hitler.


Państwo watykańskie, w roku 1933, jako pierwsze uznało nazistowską dyktaturę, mimo, iż Adolf Hitler już 30 stycznia 1933 roku zagroził wytępieniem rasy żydowskiej w Europie.


Do budowy kompleksu Riese zużyto więcej zbrojonego stalą betonu niż na schrony przeciwlotnicze na całym terytorium Niemiec w przedostatnim roku wojny.


Najcięższym czołgiem użytym w boju podczas II wojny światowej był Pzkpfw VI B Konigstiger. Ważył prawie 70 ton i żaden z ówczesnych istniejących mostów drogowych nie był w stanie wytrzymać tak wielkiego obciążenia.


Renault FT 17 był pierwszym produkowanym seryjnie czołgiem, w którym zastosowano obrotową wieżę z uzbrojeniem głównym.


Wydatki poniesione przez zachodnich aliantów na pomoc dla czerwonoarmistów w latach 1941-1945 oceniane są na około 100 miliardów dolarów.


"Ustawa o likwidacji nędzy narodu i państwa" która weszła w życie 24.03.1933r, umożliwiła rządowi III Rzeszy (na okres 4 lat) uchwalanie ustaw korygujących i zmieniających konstytucję bez zgody Reichstagu. Czas trwania tej ustawy kilkakrotnie przedłużano. A wiec de facto od marca 1933 do maja 1945 na terenie Niemiec obowiązywał stan wyjątkowy.


Pierwszymi obozami koncentracyjnymi jakie powstały w III Rzeszy były obozy w Dachau (20.03.1933r) i w Oranienburgu (21.03.1933)


Jednym z pierwszych obozów koncentracyjnych była również, osławiona katownia w Columbiahaus w dzielnicy Berlina Tempelhof. Wybudowany w XIX wieku budynek początkowo służył jako areszt wojskowy a później jako fabryka. W 1933 został adaptowany na obóz koncentracyjny. Do 1936 korzystały z niego SA i SS. W ciągu trzech lat uwięzionych było tam, około 8 tysięcy ludzi. W połowie 1936 roku obóz został zamknięty a w 1938 rozebrany.


Podczas czerwcowej akcji eliminowania przeciwników w 1934, określanej jako "pucz Rohma" zamordowano około 85 wysokich rangą przywódców SA. W sumie pomiędzy 30.06.1934 a 02.07.1934 zlikwidowano około 1000 osób.


W latach 1933-1937 NSDAP wykupiła na Obersalzbergu 54 działki o łącznym metrażu 2 900 000 m2. Sam Hitler kupił działkę 80 000m2. Planował tam postawić i uczynił to swoją luksusową rezydencję. Na początku byłym właścicielom wypłacano bardzo wysokie odszkodowania. Jednak w miarę upływu czasu zwiększał się nacisk na sprzedaż domów. Niekoniecznie za pieniądze. Otóż NSDAP składało propozycje nie do odrzucenia: albo zrzeknięcie się prawa własności, albo obóz koncentracyjny.


Przy budowie na Obersalzbergu zatrudniano około 6000 robotników. Byli to głownie Niemcy. Po rozpoczęciu wojny dołączyli do nich fachowcy z Czech i Włoch. W żadnym okresie jednak nie pracowali tam robotnicy przymusowi. Wszyscy byli umieszczeni w obozach barakowych i byli poddani surowej dyscyplinie. W razie nieposłuszeństwa nakładano różne kary: grzywny pieniężne, pozbawienie kartek na papierosy i żywność oraz areszt. Podczas budowy w różnych wypadkach zginęło 14 robotników.


W utworzonej po I wojnie światowej Czechosłowacji żyło około 3,5 mln Niemców. Od 1933 można było zauważyć wzrost napięcia pomiędzy mniejszością niemiecką a państwem czechosłowackim. Ale były to sporadyczne incydenty. Jednak Hitler wykorzystał to by zażądać od Czechosłowacji oddania Sudetów Rzeszy Niemieckiej. Dosłownie powiedział tak: " … ale stawiam żądanie, żeby skończył się ucisk 3,5 miliona Niemców w Czechosłowacji i żeby zamiast niego wkroczyło wolne prawo." (cytat za H. Eberle i M . Uhl Teczka Hitlera, Świat Ksiązki, s.57)


Po śmierci Marszałka Piłsudskiego (12 maja 1935 roku) Hitler ogłosił w Niemczech żałobę narodową. Jednocześnie do ówczesnych władz polskich wysłał depeszę kondolencyjną oraz jeden jedyny raz oficjalnie uczestniczył we mszy św. za duszę zmarłego, zamówioną przez pracowników ambasady polskiej w Niemczech w kościele św. Jadwigi w Berlinie. W uroczystościach pogrzebowych w Polsce uczestniczył zaś marszałek III Rzeszy Hermann Goring. Tuż po wkroczeniu wojsk niemieckich do Warszawy 1939r. Wermacht wystawił wartę honorową przy grobie Marszałka Piłsudskiego.


W nocy z 22.03.1939 na 23.03.1939 ministrowie spraw zagranicznych Niemiec i Litwy podpisali porozumienie o odstąpieniu przez Litwę na rzecz III Rzeszy Okręgu Kłajpedy. Tymczasem Hitler przebywał na pokładzie pancernika "Deutschland" w drodze do Kłajpedy. Przybył tam po południu 23.03.1939.


Od 03.09.1939 do 10.05.1940 na froncie zachodnim miała miejsce tak zwana wojna siedząca (Sitzkrieg). Owa dziwna wojna polegała na: lokalnych wypadach rozpoznawczych, bardzo krótkich pojedynkach artyleryjskich, pyskówkach pomiędzy żołnierzami i zakrojoną na bardzo dużą skalę akcję propagandowo– ulotkową.


W październiku 1940 Hitler spotkał się z gen Franco. Celem rozmowy było przystąpienie Hiszpanii do wojny a więc realizacja wcześniej opracowanego planu "Felix" Przewidywał on zajęcie Gibraltaru przez Hiszpanów wspólnie z wojskami III Rzeszy. W razie inwazji Brytyjczyków (w odpowiedzi na wspólne zajęcie Gibraltaru) opracowano plan "Izabella". Jednak gen Franco odmówił i nie przystąpił do koalicji z Hitlerem.


Przygotowując się do operacji "Lew morski" (inwazja na Wyspy Brytyjskie) Niemcy zgromadzili do połowy września 1940 r. w kanale La Manche około 168 transportowców do przewozu wojsk, 1975 promów, 100 statków motorowych, 420 holowników oraz 1600 łodzi motorowych. Wszystko po to by ewentualnie przerzucić w trzech rzutach, 260 400 żołnierzy, 34 200 pojazdów, 61 983 koni na Wyspy Brytyjskie. Jednak 12 X 1940 operację "Lew morski" przesunięto na 1941, a na początku stycznia 1941 realizacja tego planu została odłożona na czas bliżej nie określony.


13 VIII 1940 w Dniu "Orła" (Adlertag) rozpoczęła się bitwa powietrzna o Anglię. W jej wyniku Luftwaffe straciła nad Anglią- 1142 bombowce, 802 samoloty myśliwskie, 330 ciężkich myśliwców oraz 128 bombowców nurkujących. Wobec tak poważnych strat oraz zaciętych walk na Bałkanach i coraz bliższym ataku na ZSRR w maju 1941 bitwa powietrzna została przerwana.


Rozkaz budowy "Wilczego szańca" (Wolfsschanze) został wydany tuż po wizycie radzieckiego ministra spraw zagranicznych Mołotowa w listopadzie 1940r. Podczas tej wizyty przedstawił on szereg roszczeń terytorialnych. Między innymi do cieśnin tureckich i Bałkanów jako strefy wpływów ZSSR. Utrudniłoby to Niemcom dostęp do ropy rumuńskiej. Wobec zaistniałej sytuacji przywódcy III Rzeszy uznali przyszły konflikt z Rosją za nieuchronny.


Latem 1940 komando SS po raz pierwszy użyło samochodów– komór gazowych. Zamordowano wówczas pacjentów szpitala psychiatrycznego w okolicach Poznania. Tlenek węgla doprowadzano z butli gazowych. Od września 1940 Einsatzgruppen SD na zdobytych wcześniej ternach ZSSR używało samochodów, których spaliny skierowano do wnętrza ładowni. Takie zbrodnie (pierwsze udokumentowane) miały miejsce w listopadzie 1940 w Połtawie oraz w grudniu 1941 w Charkowie. Zaś pierwsze komory gazowe budowano w ramach akcji eutanazji (mordowania ludzi chorych umysłowo). Miało to miejsce od stycznia 1940 w sześciu szpitalach w Rzeszy. Pomiędzy marcem a październikiem 1942 komory gazowe wybudowano również w obozach koncentracyjnych. Najpierw w Bełżcu, Sobiborze oraz w Treblince (GG). Potem w innych miejscach kaźni. Nigdy nie wybudowano komór gazowych na zdobytych terenach radzieckich.


13.VII. 1943 i 12IX 1943 na wniosek Stalina powołano do życia dwie organizacje. Komitet Narodowy "Wolne Niemcy" (Nationalkomitee Freies Deutschland oraz Związek Oficerów Niemieckich (Bund Deutscher Offiziere). W jej skład wchodzili żołnierze i oficerowie niemieccy wzięci do niewoli oraz emigranci– komuniści. Cel tych organizacji był tylko i wyłącznie– propagandowy. Jednak wpływ ich na walczące wojska niemieckie był znikomy. W miarę jak szala zwycięstwa przechylała się na korzyść aliantów traciły one na znaczeniu.


We wrześniu 1943 generał von Seydlitz-Kurzbach (Szef Związku Oficerów Niemieckich) zaproponował Stalinowi utworzenie z niemieckich jeńców wojennych, nielicznych oddziałów bojowych które walczyłyby po stronie radzieckiej. Te i inne inicjatywy zmierzające do utworzenia antyfaszystowskiej armii nie znalazły jednak w oczach Stalina aprobaty.


18 II 1943 Goebbels ogłosił tak zwaną "wojnę totalną". Wprowadzono dużo drastycznych zmian które podporządkowywały ludność cywilną Rzeszy jednemu celowi– bezwarunkowemu prowadzeniu wojny. W ramach akcji wyczesywania powołano do armii starszych mężczyzn zatrudnionych dotychczas w sferach nieprodukcyjnych. Młodzież zaś rocznika 1926 i 1927 skierowano początkowo do obrony przeciwlotniczej , później do dywizji grenadierów ludowych oraz jednostek Volkssturmu. Dzięki takim posunięciom Wehrmacht do końca lipca 1944 uzyskał 600 tys. żołnierzy. Jednak wartość bojowa tych jednostek była zerowa.


Latem 1942 Hitler wydał rozkaz o przeniesieniu 200 tys. żołnierzy Luftwaffe (jakoby zbyt licznie obsadzonej) do wojsk lądowych. Niezadowolony Goring postanowił obejść ten rozkaz i w ekspresowym tempie powołał do życia 21 dywizji polnych Luftwaffe. Jednak brak doświadczenia w walce naziemnej, spowodowało bardzo wysokie straty. W maju 1945 pozostało tylko 5 dywizji.


"Linia Ojczyzny" to niemiecki system obrony. Składał się on z tak zwanych "rejonów warownych" czyli większych miast. Stacjonujące w nich wojska niemieckie miały dać się okrążyć i walczyć do ostatniego żołnierza by związać jak największe siły wroga. Ta taktyka była z góry skazana na niepowodzenie.


W związku z próbą zamachu na A. Hitlera (20 lipca 1944r) gestapo aresztowało około 7 tys, osób. Blisko 5000 zostało zamordowanych w przeciągu pół roku. 60 oficerów z OKW, OKH i ze sztabu generalnego zostało straconych. Około 20 generałów straciło życie w związku z próbą zamachu, a 36 dostało wyroki śmierci za opozycję wobec reżimu. 49 gen. zaś popełniło samobójstwo by uniknąć aresztowania i oskarżenia. Na froncie w okręgach wojskowych aresztowano wielu członków Wehrmachtu z których 700 sądy wojskowe skazały na śmierć.


Osobistym stomatologiem Hitlera był Hugo Blaschke. Leczył on również Ewę Braun i pracowników sztabu osobistego Hitlera. Złoto którego używał Blaschke do plombowania zębów pochodziło z zapasów najwyższego dowództwa SS. Gestapo "zabierało" je więźniom. Himler nakazał 23 września 1940 roku esesmańskim dentystom w obozach koncentracyjnych wyrywać martwym więźniom złote zęby, a żywym usuwać "złoto dentystyczne niezdatne do naprawy". Złote zęby, koronki i mostki trafiały do dowództwa SS a potem między innymi do Blaschkego.


W połowie roku 1944 gdy front zbliżał się do granic Prus Wschodnich wśród ludności niemieckiej zamieszkującej tamte rejony zapanowała panika. Tajny raport NSDAP z 7 sierpnia 1944 informował o "dążeniu rodaków miejscowych i berlińskich tamże ewakuowanych (z powodu wojny powietrznej), by jak najszybciej pojechać w głąb Rzeszy i zabezpieczyć mienie" . Podczas narady u Hitlera poświęconej między innymi tej kwestii wódz III Rzeszy oznajmił zdenerwowany: "Niech no tylko Rosjanie się ośmielą wtargnąć do Prus Wschodnich. Wtedy poznają naród niemiecki. Z całej siły uchwyci się on swojej ziemi i będzie się bronił do ostatniej kropli krwi. Będzie się wtedy mówiło: naród się podniósł". Tymi słowy narada się zakończyła. Goering zaś dodał: "Moje biedne jelenie. To straszne". (Goering miał posiadłość w Prusach w Romintach)- (cytaty za H.Eberle i M. Uhla, "Teczka Hitlera", Świat Książki).


17 stycznia 1944r prasowy organ radziecki "Prawda" upublicznił pogłoskę jakoby Ribbentrop (minister spraw zagranicznych III Rzeszy) prowadził tajne negocjacje z Wielką Brytanią na temat odrębnego pokoju. Brakuje jednak jakichkolwiek dowodów potwierdzających tą informację. Ale faktem jest, że Wielka Brytania i USA oraz Związek Radziecki w czasie wojny kanałami dyplomatycznymi i szpiegowskimi utrzymywały kontakt z Rzeszą Niemiecką.


10 października 1944r oddziały rosyjskie 1 Frontu Białoruskiego docierając do Kłajpedy okrążyły i odcięły 33 niemieckie dywizje Grupy Armii Północ. Armii zamkniętej w kotle, Hitler nie pozwolił na ewakuację (drogą morską), gdyż sądził, że w przyszłości tymi oddziałami może zagrozić skrzydłu radzieckiemu. 26 stycznia 1945 zgrupowanie niemieckich wojsk zostało przemianowane na Grupę Armii Kurlandia. Po sześciu nierozstrzygniętych ciężkich bitwach wojska niemieckie 10 maja 1945r skapitulowały. Do niewoli sowieckiej trafiło blisko 208 tys. żołnierzy niemieckich.


Najliczniejszym produkowanym typem samolotu był Messerschmitt Bf 109. Wyprodukowano łącznie 35 tys. sztuk tego samolotu.


Najlepszym pilotem myśliwskim III Rzeszy był mjr E. Hartmann- 352 zwycięstwa powietrzne, natomiast najlepszym pilotem szturmowym okazał się płk H.U Rudel, podczas swoich 2530 lotów bojowych zniszczył 519 czołgów i ponad 800 innych pojazdów.


W ciągu pierwszych 6 lat panowania Hitlera (1933-1939) około 40-50 razy planowano lub realizowano próby zgładzenia wodza III Rzeszy w Niemczech. Nie wszystkie z nich miały podłoże antynazistowskie. Jednak pierwszy, faktyczny zamach bombowy miał miejsce tuż po rozpoczęciu wojny z Polską w 1939r.


Do września 1944 Wehrmacht na froncie zachodnim, po bardzo ciężkich walkach stracił przeszło 414.000 żołnierzy (poległych, rannych, wziętych do niewoli, zaginionych). Straty zaś po stronie aliantów były dużo mniejsze: około 40tys. poległych, 164 tys. rannych i 20 tys. zaginionych.


1 września 1939 roku został ustanowiony Krzyż Wielki Krzyża Żelaznego nadawany za rozstrzygające zwycięstwa na froncie. Był on najwyższym stopniem Krzyża Żelaznego. Jako jedyny podczas II wojny światowej dostał go Goering 19 VII 1940 wraz z nominacją na marszałka Rzeszy. Jakież to wielkie zwycięstwa miał Goering na swoim koncie? Historycy na ten temat milczą.


14 kwietnia 1945 Himmler wydał rozkaz do komendantów istniejących jeszcze obozów koncentracyjnych, w którym oznajmił, że: "Przekazanie nie wchodzi w rachubę... Żaden więzień nie może wpaść w ręce wroga żywy." Po rozmowach ze szwedzkim dyplomatą hrabią Folkem Bernadotte kilka dni później anulował wcześniejszy rozkaz.


Pomimo ciągłych nalotów alianckich, które niszczyły wszystkie rodzaje zakładów zbrojeniowych w tym zakłady Kruppa w Essen, fabryki Auto Union w Saksonii, czy też zakłady paliwowe w Leunie i Zeitz, produkcja niemieckiego przemysłu zbrojeniowego do przełomu lat 1944/1945 utrzymywała się na bardzo wysokim poziomie. Wynikało to z faktu systematycznego przenoszenia dużych zakładów przemysłowych do hal produkcyjnych usytuowanych pod ziemią.


9 marca 1945 dowódca "rejonu obrony Berlin" generał porucznik Hellmuth Reymann wydał rozkaz budowy stanowisk umocnionych w stolicy III Rzeszy i wokół niej. W swoich instrukcjach wyraźnie zwracał uwagę, że walka o Berlin nie będzie bitwą otwartą lecz prowadzoną zaciekle na ulicach miast i w zakamarkach domostw. Tym samym godził się na bardzo duże ofiary wśród ludności cywilnej.


3 kwietnia 1945 Himmler wydał tak zwany rozkaz o fladze. Między innymi była w nim mowa o tym, że: "Z domu w którym pojawi się biała flaga, należy rozstrzelać wszystkie osoby płci męskiej". Dekret ten dotyczył mieszkańców Berlina.


W stolicy III Rzeszy Luftwaffe miało sześć wież przeciwlotniczych. Dwie w Tiergartenie, dwie w Humboldthainie i dwie we Friedrichshainie. Miały one wysokość 40 metrów. Były budowane od 1940 roku. Znajdowały się w nich cztery podwójnie sprzężone działka przeciwlotnicze kalibru 128mm, własne urządzenia zaopatrzeniowe i schrony dla 15 tys. osób.

Rodzice Hitlera pobrali się dopiero po otrzymaniu szczególnej dyspensy z Watykanu, ponieważ nie wyrażał na to zgody miejscowy ksiądz. Odmowę motywował tym, że kuzyni, według niego, byli zbyt blisko spokrewnieni.

Adolf Hitler odmówił udziału we wspólnym śpiewaniu kolęd przez niemieckich oraz brytyjskich żołnierzy na tzw. „ziemi niczyjej” w czasie Bożego Narodzenia w 1914 roku. Uważał, iż z wrogiem nie można się w jakikolwiek sposób spoufalać.

Z fałszywym dowodem tożsamości Josef Mengele uciekł z Europy do Ameryki Południowej w lipcu 1949 roku. Tam spędził ostatnie lata swojego życia, ciągle jednak uciekając przed odpowiedzialnością. Zmarł w lutym 1979 roku w Brazylii. Przyczyną śmierci był wylew, który nastąpił, gdy kąpał się w oceanie. dodaj komentarz »