Z końcem października 1939 roku zostaje uchwalone specjalne pismo wydane przez Adolfa Hitlera umożliwiające zorganizowane wyniszczanie osób nieuleczalnie chorych. Przy pomocy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych rozsyłane są do wszystkich domów starców, oraz domów opieki specjalnej ankiety. Zawarte w nich pytania dotyczą chorych cierpiących na padaczkę, schizofrenię, sklerozę, kiłę, pląsawicę Huntingtona, wrodzony niedorozwój umysłowy, wrodzona głuchota i ślepota, wady rozwoju fizycznego, oraz zapalenie opon mózgowych. Ankieta obejmuje także wszystkich chorych kryminalistów, oraz chorych, którzy nie są pochodzenia aryjskiego, a także wszystkich znajdujących się pod opieką lekarską od ponad 5 lat. Cała akcja obejmowała nie tylko osoby dorosłe, ale i także dzieci. Za cały program akcji odpowiedzialny jest także osobisty lekarz Hitlera Karl Brandt, minister zdrowia Rzeszy Leonardo Conti, a także przewodniczący wyższych służb medycznych Viktor Brack.
W zakładzie Lecznictwa i Opieki Bethel pod Bielefeldem specjalna komisja lekarska rozpoczyna selekcję osób chorych psychicznie, które mają zostać uśmiercone w ramach akcji "Eutanazja". Kierownik zakładu pastor Friedrich von Bodelschwingh odmawia udziału w selekcji. Akcja, którą organizuje podległa Kancelarii Rzeszy placówka obejmuje całe Niemcy. W styczniu w Hadamar pod Limburgiem w Hesji zostaje otwarty tego rodzaju zakład. W zakładzie tym jak też w innych pięciu placówkach takich jak Grafeneck w Wirtembergii, Sonnenstein koło Pirny, Hartheim koło Linzu, oraz Bernburg i Kaufbenven dokonuje się uśmiercania chorych przywożonych specjalnymi transportami z innych zakładów. Ludzie zabijani są przez podanie tabletek z trucizną, oraz zagazowanie tlenkiem węgla w specjalnych komorach, a następnie są palone w tymże zakładzie. W Hadamar w samym roku 1941 zamordowano 10 tys. ludzi.
Cała akcja "T 4"finansowana była z funduszy publicznych przeznaczonych na utrzymanie zakładów opieki. Podczas całego przedsięwzięcia podejmowane zostały starania aby cała akcja utrzymana została w tajemnicy ze względu na protesty. Rodziny zamordowanych powiadamiane były o tym iż przeniesiony do innego zakładu w celu dalszej opieki pacjent zmarł. Tekst powiadomienia o zgonie pacjenta brzmiał następująco:"Z największą przykrością powiadamiamy iż obywatel...przeniesiony do naszego zakładu dniu takim a takim w ramach specjalego zarządzenia komisarz Rzeszy zmarł w dniu...Przyczyną śmierci był wylew krwi do mózgu. Można przypuszczać, iż dalsze życie tej ciężko chorej osoby byłoby dla niej jedynie katorgą. Dlatego też powinniście ten zgon potraktować Państwo jako wybawienie. Ze względu na groźbę wybuchu epidemii w naszym zakładzie, policja zarządziła natychmiastową kremację. Prosimy o wskazanie nam cmentarza, na ktory dostarczona będzie urna z prochami"
Pomysł narzucenia "rasowej higieny" był istotnym elementem ideologii Hitlera. Zauważmy, że Hitler wydawał się mieć trwające całe życie przerażenie osoby chorej umysłowo, oraz fizycznego zniekształcenia. Wybuch wojny. oraz zwycięstwo Hitlera otworzyły mu możliwości wprowadzenie swoich zbrodniczych planów i podziałów, które on preferował.
W 1946 roku przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym toczył się osobny proces lekarzy w wyodrębnionym procesie towarzyszącym przed Amerykańskim Trybunałem Wojskowym Nr. 1 w Norymberdze - wśród 27 sądzonych lekarzy niemieckich 7 zostało skazanych na śmierć przez powieszenie, 5 na karę dożywocia, 2 na 20 lat więzienia, 1 na 15 lat więzienia oraz 1 na dziesięć lat. Pozostałych lekarzy uniewinniono. Dodatkowo toczyły się w innych miastach procesy lekarzy i głównych wykonawców akcji T-4. Oskarżonymi byli: Paul Nitsche - w 1946 skazany na karę śmierci przez trybunał radziecki w Dreźnie. Friedrich Mennecke i Hermann Pfannmüller - w 1946 skazani na karę śmierci przez sąd niemiecki we Frankfurcie. Mennecke zmarł w 1947 w więzieniu a Pfannmüller, po ponownym rozpatrzeniu sprawy przez sąd, został skazany na 6 lat więzienia. Werner Heyde i Alfed Tillman - popełnili samobójstwo przed procesem przed sądem we Frankfurcie. Karl Brandt - osobisty lekarz Hitlera, skazany w 1947 na karę śmierci. Bernard Bohne i Josef Mengele - uniknęli odpowiedzialności uciekając do Argentyny. Hans Hefelman, zastępca Victora Bracka (kierującego wydziałem 2 w Kancelarii Führera, zajmującym się od 1934 przygotowaniami i planowaniem akcji T4) - sąd z braku dowodów nie wykazał winy oskarżonego i zawiesił proces na czas nieokreślony.
dodaj komentarz »