Karabin maszynowy powstał już w XIX wieku, jednakże dopiero wiek XX miał pokazać jego zabójczą moc. Niemiecka myśl techniczna zaowocowała całą serią udanych karabinów maszynowych. Szczególnie było to widać podczas II wojny światowej. Adolf Hitler nie był chętny by wyposażyć Wehrmacht w karabiny maszynowe. Uważał, że taka broń nie jest potrzebna. Wypowiadał się wprost, że "skoro poprzednie wersje karabinów maszynowych są dobre to po co wprowadzać kolejne wersje". Zmiana poglądów przyszła dopiero gdy opiekę nad przemysłem zbrojeniowym przejmować zaczął Albert Speer, który przekonał Hitlera, że należy zainwestować w produkcję nowych karabinów maszynowych. W obydwu przypadkach karabiny i pistolety zwycięzcą miał się okazać Heinrich Vollmer, którego konstrukcje uzyskały pierwszeństwo jeśli chodzi o dostawy dla wojska.

Pierwszym karabinem maszynowym, który wojsko niemieckie używało podczas II wojny światowej był Mg34. Model ten wprowadzono do użytku armii niemieckiej w roku 1934. Karabin ten był co prawda lżejszy od swoich poprzedników jednak jego produkcja pochłaniała zbyt dużo czasu i pieniędzy. Broń mogła strzelać seriami lub pojedynczo. Zasięg wynosił od 500 do 1800 metrów w zależności od tego czy był na podpórce w postaci trójnogu lub dwunogu. Ilość wystrzelonej amunicji 900 strzałów na minutę. Zasilanie nabojami z taśmy lub z magazynków. Powstało około 350 tyś egzemplarzy, które służyły praktycznie do końca wojny. Pogarszająca się sytuacja na frontach wymusiła poszukiwania nowej broni. Tak narodził się karabin maszynowy MG42.

Karabin Maszynowy wersja MG 42 powstał jako zmodernizowana wersja karabinu MG34. Jego głównymi zaletami były: szybkostrzelność, mniejsze koszty produkcji karabinu, prosta konstrukcja, lekkość, a także możliwość wymiany lufy. Żołnierze na frontach wojny nazywali ten karabin "rozpylaczem". W szybkim tempie (około 1 minuty) potrafił bowiem wystrzelić ponad 1500 naboi!. Główne zakłady produkcyjne tej "maszyny śmierci" znajdowały się w berlińskiej dzielnicy Spandau. Dzięki temu do karabinu przylgnęła inna nazwa Spandauer. Produkcja seryjna ruszyła pod koniec roku 1942 i do końca wojny wyprodukowano imponującą liczbę sztuk tej broni 400 tysięcy egzemplarzy. Te modele, które przejęły państwa koalicji antyhitlerowskiej służyły jako wzory dla produkcji karabinów maszynowych po obydwu stronach Żelaznej Kurtyny. Do dzisiaj w wielu karabinach maszynowych stosuje się rozwiązania, które zastosowano w MG42.

Niemcy jednak nie zamierzali poprzestawać na eksperymentach w dziedzinie broni maszynowej. Tak powstał projekt łączący karabin maszynowy z bronią szturmową karabin STG44 (Sturmgewehr44). Co prawda pomysł narodził się już w roku 1942, jednak na jego wykonanie potrzebna była zgoda Hitlera. Ten jednak odłożył plan do szafy. W roku 1944 Albert Speer postanowił podjąć temat ponownie. Tym razem Hitler wyraził zgodę. Produkcja ruszyła z 2- letnim opóźnieniem nad czym Speer ubolewał mówiąc wprost: "Do listopada 1944 roku wyprodukowaliśmy ponad 50 tysięcy egzemplarzy STG44, a broń ta mogła trafić do naszych wojsk już dwa lata wcześniej". Zalety tej broni były następujące: krótszy nabój niż w karabinie Mauser- wiązało się to z mniejszym odrzutem podczas wystrzału, zasięg wynosił 600 metrów, łatwe celowanie do przeciwnika, uniwersalny zamek, który praktycznie nie ulegał awariom. Pomimo opóźnienia w produkcji niemieckie zakłady przemysłowe, które cierpiały coraz bardziej z powodu nalotów dywanowych zdążyły w niewiarygodnie krótkim czasie wyprodukować ponad 400 tysięcy sztuk broni tego typu. Historia tej broni nie kończy się z chwilą zakończenia wojny. Te karabiny, które przejęli Rosjanie posłużyły do badań radzieckich. Szczególnie cenny okazał się zamek od STG44, który po niewielkich przeróbkach został wykorzystany w najsłynniejszym karabinie bojowym na świecie radzieckim AK-47. Poza ZSRR, STG44 był wykorzystywany w konfliktach w krajach afrykańskich dokąd pistolety tego typu (broń zdobyta podczas II wojny światowej) trafiały wraz z żołnierzami alianckimi.

Pistolety Maszynowe- broń ta zaczęła wchodzić do użytku w III Rzeszy od lat 30- tych. Poprzednie modele tej broni nie były zbyt udane, tak więc naziści postawili na jej rozwój. Potrzebna była broń dla policji wojska, Waffen SS na zajętych terenach w celu zaprowadzania porządku na zajętych ziemiach. Pierwszym z nich jest pistolet maszynowy MP 34. Broń ta weszła do użytku w latach 30- tych. Z powodu ograniczeń traktatu wersalskiego odrzuconych gdy naziści doszli do władzy pistolety były produkowane w Austrii, Szwajcarii. W magazynku mieściło się około 30 naboi, zasięg wynosił około 200 metrów. Poza III Rzeszą broń eksportowano do Chin, państw Ameryki Południowej. Produkcja seryjna zakończyła się w początkach 1940 roku choć broń używana przez policję granatową w Generalnym Gubernatorstwie do 1945 jak również przez sojuszników nazistowskich Niemiec np. Słowacja.

Pistolet MP38- w użyciu w niemieckich siłach zbrojnych od 1938 roku, pierwsze testy przypadły na kampanię wrześniową w roku 1938. Wypadły niejednoznacznie. Pistolet chociaż wygodny w obsłudze posiadał wiele wad. Broń ta często zacinała się co było wynikiem słabego zamka zabezpieczającego, wrażliwego na kurz i wszelkie zabrudzenia. Nie umiejętne użycie przez niedoświadczonego żołnierza mogło spowodować kalectwo. Kariera tego pistoletu zakończyła się szybko gdyż produkcji zaprzestano w początkach roku 1940. Ocenia się iż wyprodukowano około 40 tyś egzemplarzy tego nieudanego pistoletu.

MP40- był jednym z najlepszych pistoletów maszynowych tamtego czasu. Wprowadzony do użytku w miejsce kłopotliwego MP38. Wprowadzono nowe rodzaje magazynków, których zadaniem miało być zabezpieczenie broni przed zanieczyszczeniem. Broń ta nie była wolna od wad pomimo tego liczba wyprodukowanych egzemplarzy jest oceniana na około 1 mln egzemplarzy! Pistolet przypadł do gustu żołnierzom pełniącym funkcje okupacyjne na danym terenie, spadochroniarzom, wojskom Waffen SS. Zaletą bowiem była lekkość nowej broni. Wady starano się niwelować podglądając broń zdobyczną. Wdrażano wówczas zastosowania jakie miały miejsce w broni zdobytej jak np. podwójne magazynki z nabojami.

MP30008- pistolet maszynowy produkowany pod koniec wojny. W pistolecie tym zastosowano wiele rozwiązań podobnych do brytyjskiego pistoletu maszynowego Sten. Wszedł do użycia w początkach roku 1945 gdy już było wiadome, że koniec III Rzeszy jest bliski. Nie miał być dostarczony wojsku lecz oddziałom samoobrony Niemieckiej czyli Volkssturmowi. Standardowym uzbrojeniem były 9 milimetrowe naboje, 2 magazynki z nabojami po około 30 sztuk. Zasięg wynosił tylko około 100 metrów. Szacuje się, że zakłady zbrojeniowe mogły wyprodukować około 10 tysięcy sztuk tej broni Rzeszy brakowało już odpowiedniej ilości surowców aby rozpoczęła się masowa produkcja. Nawet niewielka waga pistoletu około 3 kg dawała niewiele.

Polecam:
German MilitaryRifles and Machine Pistols, 1871–1945
II wojna światowa encyklopedia uzbrojenia
Walter Schultz: 1000 ręcznej broni palnej
Kacper Grochocki: Sturmgewehr 44 - Przełomowa konstrukcja i jej niewykorzystany potencjał w: "Sieci Historii" nr 1/2013 (1)
dodaj komentarz »