Martin Bormann urodził się w 1900 roku, u progu XX wieku. O jego wczesnym dzieciństwie wiadomo niewiele. Pewnym faktem jest natomiast małżeństwo z Gerdą Buch, córką Waltera Bucha- jednego z najstarszych współpracowników Adolfa Hitlera. Do ślubu doszło pod koniec lat dwudziestych.

Na początku lat trzydziestych został dostrzeżony przez Rudolfa Hessa, zastępcę Hitlera. Hess szybko przedstawił go przywódcy NSDAP, co zapoczątkowało błyskawiczną karierę Bormanna. Początkowo objął funkcję zarządcy kasy zapomogowej dla członków SA. Instytucja ta miała pokrywać szkody zdrowotne i materialne wynikające z brutalnych wystąpień tej formacji.

Wkrótce został również skarbnikiem NSDAP i znacząco zwiększył dochody partii. Kariera nabrała tempa w połowie lat trzydziestych. Dzięki poparciu Hessa (którego później zaczął usuwać w cień) został sekretarzem Hitlera. Odpowiadał za to, kto miał dostęp do przywódcy, a także brał udział w powstawaniu dekretów dotyczących najokrutniejszych zbrodni, w tym programu mordowania osób chorych psychicznie. Współpracownicy twierdzili, że nie potrafił utrzymywać przyjaznych relacji z nikim.

Charakteryzowała go pycha i żądza władzy. Mówiono o nim, że potrafi mieć wyłącznie wrogów i bezlitośnie się z nimi rozprawia. W życiu prywatnym nie stronił od romansów, mimo że miał ośmioro dzieci. Wszystkie były ochrzczone z Adolfem Hitlerem jako ojcem chrzestnym, co świadczyło o ogromnym wpływie Bormanna na wodza III Rzeszy.

Gdy alianckie naloty zaczęły pustoszyć niemieckie miasta, Bormann objeżdżał zniszczone tereny nie po to, by nieść pomoc, lecz by ocenić, czy poszkodowani nadadzą się jako "mięso armatnie" na front. W ostatnich miesiącach wojny, gdy Hitler przeniósł się do berlińskiego bunkra, Bormann należał do najbliższego kręgu. To on nalegał, by 30 kwietnia 1945 roku był świadkiem ślubu Hitlera i Ewy Braun.

Po samobójstwie Hitlera Bormann nie zamierzał podzielić jego losu. 1 maja uciekł z bunkra, ubrany w mundur generała SS, zabierając ze sobą testament Hitlera. Nie zdołał jednak opuścić Berlina. Ostatni raz widziano go w okolicach szpitala Charité w towarzystwie lekarza Hitlera, Ludwiga Stumpfeggera. Jego zniknięcie stało się źródłem licznych teorii- jedni twierdzili, że uciekł do Ameryki Południowej, inni, że do ZSRR. Gdy w 1975 roku przekopywano teren, na którym miał zginąć, ciało znaleziono kilkanaście metrów od przypuszczalnego miejsca.

Jeden ze znajomych Bormanna powiedział kiedyś, że gdyby urodził się w drugiej połowie XX wieku, zrobiłby równie szybką, lecz pokojową karierę. Historia zapamięta go jednak jako jednego z architektów nazistowskiego terroru – człowieka współodpowiedzialnego za decyzje, które doprowadziły do śmierci milionów. Podczas procesu norymberskiego został zaocznie skazany na karę śmierci.