Hermann Göring dołączył do ruchu nazistowskiego nie z powodów ideologicznych. Otwarcie powtarzał, że ideologia go nie interesuje- jego prawdziwą pasją była walka. Po zakończeniu I wojny światowej stał się asem myśliwskim z 22 potwierdzonymi zestrzeleniami, a jednocześnie osobą poszukiwaną przez Ligę Narodów. Uciekł do Szwecji, gdzie po raz pierwszy zetknął się z runami oraz poznał swoją przyszłą żonę, arystokratkę Carin von Kantzow.

Na początku lat 20. XX wieku Göring wrócił do Niemiec i poznał Adolfa Hitlera. Hasła nazistowskie- pełne retoryki walki i siły- wywarły na nim tak wielkie wrażenie, że kilka dni później wstąpił do NSDAP. Tak rozpoczęła się droga, która zakończyła się samobójstwem w celi więziennej w Norymberdze w 1946 roku.

W 1923 roku, podczas nieudanego puczu monachijskiego, Göring stał u boku Hitlera. Został ranny i ponownie wyjechał do Szwecji się leczyć. Tam uzależnił się od morfiny- nałogu, z którym zmagał się przez resztę życia. Gdy Hitler wyszedł z więzienia, Göring powrócił do Niemiec i ponownie zaangażował się w działalność NSDAP. Dzięki swojej arystokratycznej żonie zdobywał poparcie elit i wkrótce zasiadł w parlamencie. W 1931 roku Carin zmarła na gruźlicę.

Po przejęciu władzy przez nazistów w 1933 roku Göring został przewodniczącym Reichstagu i ministrem lotnictwa. Coraz wyraźniej ujawniała się jego obsesja kolekcjonowania drogich i rzadkich przedmiotów. Łączył to z zamiłowaniem do gromadzenia wysokich stanowisk- był m.in. premierem Prus, pełnomocnikiem do spraw Planu Czteroletniego, wielkim łowczym Rzeszy oraz współtwórcą Gestapo. Bogacił się nie tylko dzięki urzędom- brał łapówki od przedsiębiorców liczących na jego przychylność.

W 1935 roku ożenił się ponownie- z szwedzką aktorką Emmą Sonnemann. Jego kariera nabrała tempa. Niemcy otwarcie złamały postanowienia traktatu wersalskiego i rozpoczęły intensywne zbrojenia. Göring stworzył nowoczesne Luftwaffe, które przeszło pierwszy test bojowy podczas wojny domowej w Hiszpanii (1936–1939). W 1938 roku urodziła się jego jedyna córka, Edda.

W tym samym czasie zaczął budować pałac myśliwski Carinhall, nazwany na cześć pierwszej żony. Sprowadził jej ciało ze Szwecji, co wywołało skandal- złożył bowiem na grobie wieniec w kształcie swastyki. Choć próbował walczyć z uzależnieniem, pozostał narkomanem aż do końca wojny- jego ostatnim nałogiem była parakodeina.

Wraz z ekspansją III Rzeszy- remilitaryzacją Nadrenii, aneksją Austrii i zajęciem Sudetów- Göring z niesłabnącym zapałem powiększał swoją kolekcję dzieł sztuki. Podczas wojny bogacił się jeszcze bardziej- jego ludzie wykupywali (lub po prostu konfiskowali) dzieła w okupowanej Europie. Właściciele, którzy się sprzeciwiali, trafiali do Gestapo lub obozów.

Za sukces kampanii zachodniej w 1940 roku został nagrodzony unikatowym tytułem Marszałka Rzeszy (Reichsmarschall). Co ciekawe, jego stosunek do Żydów był bardziej pragmatyczny niż ideologiczny- choć był współodpowiedzialny za antysemicką politykę, podczas nocy kryształowej sprzeciwiał się bezsensownemu niszczeniu majątku żydowskiego.

W 1941 roku Hitler wyznaczył go oficjalnie na swojego następcę. Jednak od tego momentu jego gwiazda zaczęła gasnąć. Luftwaffe ponosiła klęski, alianci bezkarnie bombardowali niemieckie miasta, a obietnica „żaden wróbel nie przeleci nad Berlinem bez mojej wiedzy” stała się gorzkim symbolem jego kompromitacji.

Gdy Armia Czerwona zbliżała się do Berlina, Göring ewakuował Carinhall i kazał go wysadzić. W kwietniu 1945 roku wysłał do Hitlera telegram, pytając, czy ma przejąć władzę zgodnie z dekretem sukcesyjnym. Hitler wpadł w furię, odebrał mu wszystkie stanowiska i rozkazał aresztować.

Göring oddał się w ręce Amerykanów, licząc na rolę mediatora pokojowego- naiwnie. Został przewieziony do obozu w Bad Mondorf, a później do Norymbergi. Tam, wolny od narkotyków, odzyskał dawną pewność siebie. Nie okazał skruchy. Skazany na śmierć przez powieszenie, popełnił samobójstwo 15 października 1946 roku, zatruwając się cyjankiem.

Do dziś nie wiadomo, jak wszedł w posiadanie trucizny ani czy ktoś mu w tym pomógł.